merce

gecen persembe hayatim boyunca unutamayacagim bir performans izledim. merce cunningham'in yeni koreografisi "nearly ninety". cunningham'in doksaninci yasgununde ilk kez sahnelendi. beden mekan algilarimizdaki degisimin donum noktasi olarak neden onun koreografilerinin gosterildigini dunya gozuyle o hala hayattayken gorme sansini yakaladigim icin mutlu oldum. cok.

sade, bagirmadan, dalga dalga akarak, izleyicisine nebzeler halinde nufuz ederek. danslari tikanikliklara mentol etkisiydi.

performanstan sonra sahneye davet edildiginde merce tekerlekli sandalyesinin uzerinde minicikti. izleyciler arasinda hala hayatta olan kendi arkadaslari da vardi. dakikalarca ayakta alkislandi. sonra koca salon hep beraber ona happy birthday sarkisi soyledik. cok mutlu gozukuyordu. yasamini bitirmeden isinin bu kadar takdir edildigini gormek bir baska olmali.

butun performans boyunca sahnenin kosesine yansitilan gokkusagi john cage'in de anisina o gece daha bir anlamli geldi.

ps: herkes yazdiklarim hakkinda istedigini dusunmekte ve istedigi yorumu yapmakta ozgur. her yazilan da sahibini baglar. YTJ hakkinda girdigim postada tasin, yaptiklari birbirleri uzerinden degerlendirilen sanatcilara degil bu degerlendirmeyi yapan tembel elestirmenlere gittigini anlamak cok zor olmasa gerek. meraklilari bahsettigim jerry saltz yazisini bulup okuyabilir.

zaten yazacaktim ama bu vesileyle soylemis olayim; arkadasim/meslektasim adnan'a ispanya'daki sergisi icin basari ve bol sans diliyorum. kulaga gayet iyi geliyor, umarim her sey istedigi gibi gider.