Saturday, January 30, 2010

finally opened: moderna museet malmo nam-i deger eski rooseum















Frieze says:

This museum inauguration is no grand spectacle or awesome tour de force. Save for Svangren’s, the exhibitions don’t seem to celebrate the newborn institution or create novel perspectives. This is a long way from the ‘new institutionalism’ of the final years of Rooseum (which closed in 2006 due to a lack of funds) but better, perhaps, to play it safe. Rooseum, for all its progressive ambitions and commitment, was only visited by some 20,000 people in the year before it closed. Presumably, in order to be truly relevant and contribute to the regional and national art scene, Moderna Museet needs to be so much more. Here What I remember… proves to be auspicious, albeit on a small-scale.

cavdar tarlasinda yalniziz

Thursday, January 28, 2010

omer uluc


yil 1979. fotograf atila cangir.
ankara iletisim fakultesi.

ucu bi yerde: ranciere, butler, critchley

copy+paste:
http://www.versobooks.com/verso_info/butler-critchley-ranciere.shtml

RIP-Howard Zinn


Saturday, January 23, 2010

Haiti needs emergency relief, not military intervention! (petition)

Haiti needs emergency relief, not military intervention!

21 January 2010

We, the undersigned, are outraged by the scandalous delays in distributing essential aid to victims of the earthquake in Haiti. Since the US Air Force seized unilateral control of the airport in Port-au-Prince, it has privileged military over civilian humanitarian flights. As a result, untold numbers of people have died needlessly in the rubble of Port-au-Prince, Leogane and other abandoned towns. If aid continues to be withheld, many more preventable deaths will follow. We demand that US commanders immediately restore executive control of the relief effort to Haiti’s leaders, and to help rather than replace the local officials they claim to support.

We note that obsessive foreign concerns with ’security’ and ‘looting’ are largely refuted by actual levels of patience and solidarity on the streets of Port-au-Prince. The decision to avoid what US commanders have called “another Somalia-type situation” by prioritizing security and military control is likely to succeed only in provoking the very kinds of unrest they condemn.

In keeping with a longstanding pattern, US and UN officials continue to treat the Haitian people and their representatives with wholly misplaced fear and suspicion. We call on the de facto rulers of Haiti to facilitate, as the reconstruction begins, the renewal of popular participation in the determination of collective priorities and decisions. We demand that they do everything possible to strengthen the capacity of the Haitian people to respond to this crisis. We demand, consequently, that they allow Haiti’s most popular and most inspiring political leader, Jean-Bertrand Aristide (whose party won 90% of the parliamentary seats in the country’s last round of democratic elections), to return immediately and safely from the unconstitutional exile to which he has been confined since the US, Canada and France helped depose him in 2004.

If reconstruction proceeds under the supervision of foreign troops and international development agencies it will not serve the interests of the vast majority of Haiti’s population. Neoliberal forms of international “aid” have already directly contributed to the systematic impoverishment of Haiti’s people and the undermining of their government, and in both 1991 and 2004 the US intervened to overthrow the elected government and attack its supporters, with devastating effects. This is why we urgently call on the countries that dominate Haiti and the region to respect Haitian sovereignty and to initiate an immediate reorientation of international aid, away from neo-liberal adjustment, sweatshop exploitation and non-governmental charity, and towards systematic investment in Haiti’s own people and government.

We demand a much greater international role for Haiti’s genuine allies and supporters, including Cuba, South Africa, Venezuela, the Bahamas and other members of CARICOM. We demand that all reconstruction aid take the form of grants not loans. We demand that Haiti’s remaining foreign debt be immediately forgiven, and that the money that foreign governments still owe to Haiti – notably the massive sums extorted by the French government from 1825 through to 1947 as compensation for the slaves and property France lost when Haiti won its independence – be paid in full and at once.

Above all, we demand that the reconstruction of Haiti be pursued under the guidance of one overarching objective: the political and economic empowerment of the Haitian people.

Signed,

Jean Saint-Vil, Canada Haiti Action Network

Pierre Labossiere, Haiti Action Committee, USA

Noam Chomsky, MIT

Niraj Joshi, Toronto Haiti Action Committee

Roger Annis, Canada Haiti Action Network

Brian Concannon Jr., Institute for Justice and Democracy in Haiti

BC Holmes, Toronto Haiti Action Committee

Yves Engler, Canada Haiti Action Network

Peter Hallward, Middlesex University

Kevin Pina, journalist and film-maker

Kevin Skerrett, Canada Haiti Action Network

To sign this petition, please go to:
http://www.thepetitionsite.com/1/relief-not-militarization-for-haiti

Friday, January 22, 2010

The Imaginarium of Doctor Parnassus by Master Gilliam


kacirmis oldugumuz bir patti haberi haberi daha varmis: dream of life




Shot over 11 years by acclaimed fashion photographer Steven Sebring, Patti Smith: Dream of Life is a remarkable plunge into the life, art, memories and philosophical reflections of the legendary rocker, poet and artist. Sometimes dubbed the "godmother of punk" — a designation justified by clips of her early rage-fueled performances — Smith was much more than that when she broke through with her 1975 debut album, Horses. A poet and visual artist as well as a rocker, she befriended and collaborated with some of the brightest lights of the American counterculture, an often testosterone-driven scene to which she brought a swagger and fierceness all her own.

Patti Smith: Dream of Life, winner of a 2008 Sundance Film Festival Award for Excellence in Cinematography, is a riveting, intimate telling of Smith's long, strange trip. She may not be the only middle-class Jersey girl to have made the leap to New York City in pursuit of artistic dreams, but she may be the only one to have emerged — and survived — as a multifaceted poet, artist and rock star. Through performance footage, interviews, poems, paintings, photographs and Smith's voice-over reminiscences, Dream of Life reveals a complicated, charismatic personality wrestling with the paradoxes of being an artist in America and of being a woman in a male-dominated music scene.

Smith also wrestles with the tragedies — the deaths of her husband and brother — that brought her back to New York and to performing. Layering Smith's words over innovative camera techniques, the film explores how one woman discovered herself through music, how she survived tragedy, how she raised two children and how she endeavors in a quest for peace, for herself and for the world.

In telling Smith's story, Sebring plumbs the history of several important cultural movements. Smith's collaborations and close friendships with poets William Burroughs, Gregory Corso and Allen Ginsberg, photographer Robert Mapplethorpe and musicians Bob Dylan and Michael Stipe reveal the links that make her a bridge between the Beats, the punk movement and musicians of today. The colorful moments in Dream of Life are plenty: Smith as an angelic street urchin, reciting "A Prayer for New York" in footage from 1975; a jam session with her 1970s collaborator, playwright Sam Shepard; Smith reading an Allen Ginsberg poem at Ginsberg's funeral; and Smith hanging out on the beach with Flea from the Red Hot Chili Peppers.

Shot in lush, textured 16mm film, Dream of Life is a vibrant chronicle of rock history and the story of a bold woman who would not be denied on stage or off. It is also the story of a survivor whose creative intelligence thrives more than 30 years after the world first became aware of her.

"A few weeks after I met Patti in 1995, she invited me to see her perform at Irving Plaza in New York City," says Sebring. "I was completely blown away; she wasn't the person I had met at her home in Detroit. She had been this really sweet, almost innocent woman. And then at Irving Plaza, she was raging, spitting music and spewing poetry. It was fantastic. After the show, I asked her, ‘Has anybody ever filmed you?' I didn't know at the time that there was so little documentation of her aside from concert footage.

"I kept shooting as Patti's life kept changing; over the years, we've become like brother and sister," Sebring says. "They call her the punk poet prophet. Well, I'm one of her soldiers, or one of her messengers. I want to turn people on to Patti Smith."

Sunday, January 10, 2010

linc acilimi- tanil bora

Linç Açılımı

Cuma, 8 Ocak, 2010

DTP’nin kapatılmasını protestoya dönük, doğrusu hepsi pek de ‘barışçıl’ olmayan gösteriler, yine, yeni bir linç dalgasını harekete geçirdi.


Öncesinde de Bayramiç’te[1] “Bayramiç Kürtlere mezar olacak” sloganı atan kalabalık Kürtlerin yaşadığı mahalleye yürümüş, İzmir’de DTP konvoyuna taşlı saldırı düzenlenmişti. İstanbul-Tarlabaşı’nda Roman mahallesinde “öfkeli vatandaşlar” göstericilerin üzerine satırlarla, tabancalarla yürüdüler. Silah kullananlardan birisi, “birilerinin” kendisini parayla bu işe teşvik ettiğini söyledi, ama belli ki birçokları da can-ı gönülden katılmıştı linç sürüsüne. Muş-Bulanık’ta beteri oldu, bir esnaf kalaşnikofla ateş açarak iki insanı öldürdü. Sonra, esnafın sadece esnaf olmayıp, devlet tarafından silahlandırılmış gönüllü koruculardan biri olduğu öğrenildi. 23 bin kişilik bu korucu kuvvetinin ‘resmî’ silahları hâlâ kendilerindeydi.

Türkiye’nin linç açılımı devam ediyor.

MHP, “millet ayağa kalkarsa” tehdidi ile linç ruhunu okşuyor. Devlet Bahçeli’nin tehditkâr dili, yerel hatiplerin içinde bol “köpek” ve “ölüm” geçen nutuklarıyla revnaklanıyor. MHP, Kürt Açılımının başından beri, bir iç savaş (ve linç) potansiyelini elinin altında bulundurduğunu izhar etmekte. Bu strateji, milliyetçi tabanın gönlünü hoş ederken, devlet ve elitler katında da “sokağa dökülebilirler ama dökülmüyorlar” ödülünü bir defa daha almaya yarıyor. MHP’nin ana meşruiyet kaynağı, dozunda tutulmuş bu iç savaş tehdidi değil mi? Lâkin, gayrı nizamî harp aygıtının müdahaleleri, yerel inisiyatifler ve basitçe taban dinamiği, o dozun ayarlanmasını müşkül kılabilir.

MHP’yi başaktör gibi düşünmemeli zaten. Millî öfkeyi kabartıp karar ve icra için bir merci-i taklit mertebesine getirme siyaseti, millî güvenlik aygıtının ve ideolojisinin sabitesi olarak duruyor. MHP ve CHP’nin çizgisini tamamen belirleyen bu anti-politik tavrın, AKP’de de mümessilleri yok değil.

LİNÇ VE ŞİDDET SARMALI

Linç eylemleri, eksik adaleti, eksik güvenliği, eksik polis önlemini ikame etmek üzere devreye giren bir doğal âfet gibi izah edilir; sokaktaki adam tarafından ve sokaktaki adam hakkında ahkâm kesen adamlar tarafından öyle algılanır büyük çoğunlukla. Kürt Açılımı konjonktüründe, “eşkıyaya haddini bildirme iradesindeki” eksiği ikame etmek üzere, aynen öyle anlamlandırılıyor. Böylece, ‘nizamî’ şiddeti meşrulaştıran bir yığınak oluşturuyor.

Korkunç ihtimal, vicdan sahibi herkesin söylediği gibi, bir sıkıyönetime veya formel bir olağanüstü hale varma/vardırılma tehlikesinden bağımsız olarak, bizzat halihazır olağanüstü hal ortamının bir çatışma ve şiddet sarmalını tetiklemesidir. Olağanüstü haller/istisna halleri, -tekrarlayalım, sadece formel rejimler değil, linçin uç noktasını teşkil ettiği fiilî olağanüstü haller de-, şiddetin çeşitlenmesine ve yayılmasına zemin oluştururlar. Norm ve meşruiyet algıları, kolayca bulanıklaşır. Linççiler okşanarak yatıştırılırken linçe uğrayanın “tahrikçi” sayılıp tutuklanması, (bazen de “koruma amaçlı”) gözaltına alınması, bu bulanmanın standart neticelerindendir, malûm. Kimi MHP-ötesi milliyetçi yayın organlarındaki gibi Kürt protestocuların linççi olarak tasvir edilip onları linçe kalkışanların meşru müdafaa haklarını kullandıklarının söylenmesi, aynı bulandırmanın bir üst aşamasıdır. PKK’nın güç gösterisinin eşyaya karşı şiddetten öte sivilleri tehdit eder hale gelebilmesi, hele basbayağı linççi mecralara dökülebilmesi (Hakkâri’de bir polisi linçten DTP yerel yöneticilerinin kurtarması, basına yansıyan örnek), bu bulandırmaya cephane sağlamanın ötesinde, elbette bizzat vahimdir. Linçi mağduriyete, mütekabiliyete ve son kertedeki haklılığa atıfla hoşgörmek, sadece toplam medeniyet erozyonuna katkıda bulunmaya yarar.

LİNÇ RUHU

Muş-Bulanık’taki korkunç olay üzerine internetteki bir haber sitesine yazılan kısa yorumlara baktığınız zaman, medeniyet kaybını ve linç ruhunun yaygınlığını görürsünüz. Olay günü yayıma konan beş yüze yakın kısa yorumun yarısından fazlası, (internet sitesinin beyanına bakarsak hakaret, küfür, aşağılama vb. ifadeler içeren mesajlar ayıklanmıştır!), cinayete alkış tutmaktadır. Henüz sadece esnaf olarak bilinen kalaşnikoflu esnaf onlarca kişi tarafından ellerinden, alnından öpülmekte, “helâl olsun” “kurban olayım” diye kucaklanmaktadır. Birkaç kişi, ölü sayısı ikide kaldığı için üzüntüsünü bildirmektedir. Birçokları, “Polisin yapamadığını yapmış”, “devletin yapamadığını bu adam yaptı” fikrindedir.

Kalaşnikoflu korucu-esnafın gerçek (yani sadık) Kürdü temsil ettiğini söyleyerek (kimileri ise Arap –iyi Arap- olarak kaydetmektedir), sözde-Kürtlerin (ki bunların aslen Ermeni ve/veya Yahudi olduğunu yazanlar da vardır) katlini vacip sayanlar, önemli bir grup oluşturmaktadır. Ayrıca “Tahriklere kapılmayalım, oyuna gelmeyelim” mesajı veren azınlık içinde de rastlarız Ermeni izi arayanlara. Misal (orijinal yazımıyla): “bu ermenilerin oyununa gelmeyin kardeslerim kürt türk bu ermeniler yildirip göce zorlamak istiyorlar”.

Dikkate değer bir nokta, kalaşnikoflu esnafı “malını korumaya çalışan vatandaş” sıfatıyla tanımlama eğiliminin yaygınlığıdır. Adam, çok sayıda mesajda, malını/ekmek teknesini/işyerini/ekmek yediği dükkânı korumaya çalışıyor olması ile haklılaştırılmaktadır. Millî beka kaygısının mal-mülk ve maişet kaygısıyla bütünleşmesi ve linç ruhunun orta sınıflardaki taban dinamiği hakkında, bir işaret.
Hakaret, küfür, aşağılama “ve benzerleri”nden gûyâ arındırılmış bu caniyâne nefret söylemindeki linç ruhu, ne derece ‘sahici’ temayülleri yansıtır? Sessiz çoğunluğu, ortak duyuyu temsil oranı nedir? Bunları tartışabiliriz. Bu kadarına vicdanı elvermeyenler, bu manzaralardan hoşlanmayanlar, şükür, çoğunluğu oluşturuyorlar. Tartışmaya hacet olmayan şey, bu dilin linçi meşrulaştırdığı, normalleştirdiğidir. Medyanın bilhassa politik olmayan linç haberlerini veriş tarzındaki pornografik-dikizci tavrın da bu normalleştirmeye katkıda bulunduğunu eklemeliyiz. 23 Kasım tarihli Hürriyet’in bir 3. sayfa haberi, örneğin: Mersin’de kalabalığın yakaladığı kapkaççıya “meydan dayağı” atması, bir işyerinin güvenlik kamerası tarafından kaydedilmişti ve gazete, en yeni teknolojiden yararlanarak, okurlarına bu linç sahnesini seyyar ekranlarına indirme fırsatı sunuyordu, şu anonsla “Linç videosu için tiktaglayın”.

CİHANDA LİNÇ

Üçüncü sayfalıkların yanı sıra başka ülkelerdeki linç haberlerinin de medyada sakınmasızca, pornografik-dikizci bir iştahla sunulması eğilimi, gayet belirgindir. Bulanık’taki olayın ertesi günü, Guatemala’daki bir linç olayı, hemen bütün gazetelerin internet sayfalarında davetkâr “fotoğraflar için tıklayın” çağrılarıyla sunuldu.

Yaklaşık bir buçuk yıl önce Birikim’de Türkiye’nin linç rejimini Nazi Almanyası’yla karşılaştırmıştık. Mukayeseli linç etüdlerine devam edelim.

Önce şu Guatemala örneğine bakalım. 16 Aralık’taki olayda, bindiği otobüste silahlı soygunla suçlanan genç bir kadın, elbiseleri yırtılıp çırılçıplak bırakıldıktan sonra gaz dökülerek yakılmaya çalışılmış, son anda yetişen polis tarafından kurtarılmıştı. Guatemala’da sadece bu yıl 219 kişinin linç saldırısına uğradığı, bunlardan 45’inin öldüğü bildiriliyordu.

Guatemala’da linçin bir “millî spor” haline gelmesi, uzun yıllardır insan hakları örgütlerinin gündeminde olan bir mesele. Kaynağında, orduyla gerillalar arasında yıllar süren savaşın arkasında bıraktığı çürüme var. 1991’de gerillalarla hükümet arasında barış anlaşması yapılmasından sonra, kırsal bölgelerde ordu tarafından örgütlenen kontrgerilla dağıtıldı. Bunun yerine uluslararası müşavere ve malî destekle bir polis gücü oluşturuldu. Ancak asayiş işlerinin esas sahibi olarak kendini gören ordu ve onun etkisindeki hükümetler, polis örgütlenmesini o kadar önemsemediler. Polis etkisiz, mahkemeler de hem büyükçe yerleşim yerleriyle sınırlı hem yozlaşmış olunca, aşağıdan yukarıya olağanüstü hal denen dinamik gelişti. 1991’den sonraki on yılda 421 linç vakası kaydedilmişti[2]. Hırsızlık veya cinayet zanlıları doğrudan linçe maruz kalıyor. Linç tehdidi yerel siyaset aracı olarak da işliyor. Hoşnut olunmayan belediye başkanının istifasını veya sevilmeyen polis memurunun tayin edilmesini sağlamak için, linç kalabalıkları toplanıyor. Mahkemelerin basıldığı da oluyor.

Bazı yorumcular linçin normalleşmesini, özellikle Kızılderili halkın yaşadığı bölgelerde, iktidar boşluğu nedeniyle geleneksel hukukun (“töre”) etkinleşmesine bağlıyorlar. “Töre” mitosu, bir saptırma. Zira Kızılderili töresi gerçi tabii modern yargı ve hapis cezasına itibar etmiyor, ama benimsediği ‘otantik’ yöntem suçlunun/zanlının linç edilmesi değil. Törede en büyük öncelik: barışmayı sağlamak. Dolayısıyla genel ilke, suçluyu/faili, ölenin yakınlarının veya zarar görenin ihtiyaçlarını karşılamaya zorlamak. Guatemala’nın toplumsal-politik yapısını bilenler, uzun süren iç savaşın başka birçok şey gibi töreyi de tarumar ettiğine dikkat çekiyorlar. Linç, töreden değil savaş ve askerlik deneyiminden öğrenilmiş bir şey. Nitekim uluslararası insan hakları örgütleri, linç olaylarında başı çekenlerin ve kışkırtıcıların, çoğunlukla savaşı yaşamış veya kontrgerillada ‘çalışmış’ kişiler olduğunu saptıyorlar. Özellikle ordunun ve kontrgerillanın halkı yıllarca terörize ettiği bölgelerde, insanların boğazlarında, midelerinde düğüm olmuş şiddet birikimi, bir kıvılcımla patlıyor. Gayrı nizamî iç harbin iyice düşürdüğü şiddet eşiği, linçlere yol veriyor. Boğaz, mide deyince, elbette, derinleşen yoksulluğun büyüttüğü çaresizliği de unutmadan.

Türkiye’yle mukayese edin, farkları ve benzerlikleri bulun.

Bir mukayese de İsrail’den ve Filistin’den. Batı Şeria’da bir linç rutini var: Kendini İsrail’in vaat edilmiş toprağını temellük etmeye adamış militan yerleşimciler, Filistinli Arap köylüleri yıldırmak için sistemli olarak zor kullanıyorlar; dövüyorlar, ateş açıyorlar (ilke olarak belden aşağısına). Filistinlilerle dayanışmak için bölgeye gelen İsrailli barış eylemcileri de bu saldırılardan nasibini alıyor. Polisler, hem zaten pek gönüllü olmadıkları için, hem de basbayağı bir paramiliter güç oluşturan yerleşimcilerden çekindikleri için, bu olayların peşine düşmüyorlar. Ayrıca, bu bölgede ve genelde sınır boylarında görevlendirilen polisler Rusya ve Etiyopya göçmeni ‘oryantal’ Yahudiler; ve bunlar Yahudi milliyetçiliğinin hiyerarşisinde en altlarda olduklarından kendilerini yerleşimcilere karşı ezik hissediyor, bunun acısını Araplardan çıkarmaya da yatkın oluyorlar. İsrailli insan hakları örgütü Yesh Din’in (Türkçesi: Hukuk Var) 2002-2005 dönemini kapsayan araştırmasına göre, gündelikleşen bu saldırıların yalnızca 392’si şikâyet konusu yapılmış, yalnızca 11 dava açılmış ve yalnızca 4 saldırgan ceza almış.[3] Yerleşimciler bu ender davalarda kendilerini gayet hükümran bir tutumla, “biz burada barış ve huzurun temini için devlete ve orduya yardımcı oluyoruz” diyerek savunuyorlar.

Yine: Türkiye’yle farkları ve benzerlikleri düşünün.

Genel ve evrensel bir teorik sonuç çıkartacak olursak… Modern ulus-devletin meşhur şiddet tekeli, hiçbir zaman mutlak bir tekel olmadı. Devletin şiddet tekelini bir iktidar kanıtı olarak gösterdiği yukarıdan aşağıya olağanüstü hal rejimleri, aşağıdan yukarıya olağanüstü hal rejimleriyle tamamlanır (linçin bunun bir uç noktası olduğunu söyledik), onla işbölümü yapar (kriz idaresi olarak linç rejimi dediğim tatbikat) - veya kimi zaman da çarpışır, onun ihlâline uğrar.

Polisin açıkça linççi gibi davranması
da, geçen ayın işçi eylemlerinde tekrar gördüğümüz gibi, nizamî şiddet tekeli ile ‘gayrınizamî olağanüstü şiddet’ arasındaki geçişliliğin bir belirtisi değil mi?
Genel, evrensel bir ahlâkî ve politik sonuç çıkartacak olursak, linçin tek karşılığı var: Barbarlık.

[1]Bu kısa yazı, Türkiye’nin Linç Rejimi broşüründe (Birikim, 2009) toplanan makalelerin izleğini sürdürüyor.
[2]“Guatemala leidet unter der Lynchjustiz”, Neue Zürcher Zeitung, 2 Aralık 2002.
[3]Gadi Algazi, “Sperrzonen und Grenzfälle”, Staats-Gewalt: Ausnahmezustand und Sicherheitsregimes, derl. A. Lüdtke-M. Wildt, Wallstein Verlag, Göttingen 2008, s. 309-346.

Birikim / Sayı 249

2010'a lincle girdik

Türkiye'de son yıllarda yoğunlaşan gerginlik, Manisa'da zirveye çıktı. Erdoğan'ın 'Vatandaşlarıma sabır tavsiye ederim ama tabii sabır nereye kadar?' sözlerinin ardından ülke Sakarya'dan, Çanakkale'ye birçok 'linç girişimi'ne sahne oldu

“Vatandaşlarıma özellikle sabrı tavsiye ederim. Fakat tabii bu sabır nereye kadar olacak? Eğer siz vatandaşın mağazasının camlarını indirirseniz, hayatına kastederseniz, vatandaş kalkıp elinde böyle bir tedbiri, böyle bir imkânı varsa o da kendisini savunma yoluna gidecektir.”

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, bu sözleri 4 Kasım 2008’de PKK sempatizanlarıyla ellerinde bayraklar olan bir grup Roman’ın karşı karşıya gelmesi ve Mustafa B. adlı kişinin, pompalı tüfekle PKK sempatizanlarına doğru ateş açması sonrasında etmişti. Gözaltına alınıp bırakılan Mustafa B.’yi, çok sayıda ‘sabrı taşan vatandaş’ izledi. En son Manisa Sedenli’de yüzlerce kişi 30 yıllık komşuları olan Romanların araçlarına ve evlerine saldırdı.

Kayıtlara göre, Erdoğan’ın ‘sabır’ dilediği günden bu yana 2008’de bir, 2009’da 12 ve yeni yılda da dört linç ve saldırı meydana geldi. Linçlerle ilgili kimse tutuklanmadı. Buna karşın bir linç mağduru İstanbul’da, ikisi Edirne’de tutuklandı. Ve Manisa’da olduğu gibi, evini terk edenler de yine onlar oldu.

‘Pompalı vatandaş’ Mustafa B., Nisan 2005’ten Kasım 2008’e kadarki 31. vakaydı. Başbakan Erdoğan’ın ‘sabır’ dilediği bu saldırıyı iki gün sonra Adana’daki linç izledi. Hadırlı Mahallesi’nde 6 Kasım’da 18 yaşındaki Tekin Erdik, motosikletini çalmaya çalıştıkları ileri sürülen Kürt kökenli üç kişi tarafından öldürülünce mahalleli ayağa kalktı.

Türkiye, 2009’a ‘Demokratik Açılım’ projesiyle girdi. Yedi aylık uykuya dalan ‘sabrı taşan vatandaş’ da işte bu tarihten sonra yeniden uyandı. İlk iki linç haberi, daha önce dört kez linç alanına dönen Sakarya’dan geldi:

19 Mayıs: Sakarya Akyazı’da, günlerce devam eden gerginliğin ardından fındık işçilerine saldırıldı. Bir Kürt işçi öldürüldü, ikisi ağır yaralandı.

15 Ekim: Sakarya Arifiye’de dolmuşta telefonda Kürtçe konuşan H.Ç., iddiaya göre, ‘Burası Türkiye, Kürtçe konuşamazsın’ denilerek dövüldü. Çelik 15 gün iş göremez raporu aldı.

25 Ekim: Ankara’da ‘açılım’ı protesto için yürüyen Alperen Ocakları üyesi grup, Abdi İpekçi Parkı’nda direniş çadırı kuran DİSK üyesi işçilere saldırdı.

26 Ekim: Edirne Karpuzlu Beldesi’nde çalışan üç kardeş, pazarda telefonlarında Kürtçe melodi çalınca linç girişimine maruz kaldı.

13 Kasım: Tekirdağ Hayrabolu’da, iddiaya göre, Kürtçe konuştukları gerekçesiyle linçe uğrayan işçilerden altısı yaralandı.

17 Kasım: Afyon Kocatepe Üniversitesi’nde bir grup ülkücü öğrenci A.C.’yi Hakkârili olduğu için dövdü.

22 Kasım: İzmir ’de DTP konvoyuna yönelik saldırıda 20 ’ye yakın kişi yaralandı. CHP İzmir Milletvekili Canan Arıtman, ırkçı Türksolu dergisine verdiği demeçte, İzmirlilerin işgal yıllarında Yunan askerlerine kurşun sıkan Hasan Tahsin’in izinden gittiğini ve ‘demokratik tepki’ gösterdiklerini söyledi.

26 Kasım: Çanakkale Bayramiç’te 2 bin 500 kişi Kürtlere linç girişiminde bulundu. Harmanlık Mahallesi’nde toplanan binlerce kişi Kürtlerin ilçeyi terk etmesini istedi. Vali Abdülkadir Atalık kitlesel linç girişimini küçük ve sarhoş bir grubun ‘duygusal çıkışı’ olarak yorumlayarak, “Sarhoşken insan daha duygusal olabiliyor ve olaylarda gençlik var” dedi.

13 Aralık: İstanbul’da basın açıklamasından dönen bir grup DTP’liye Dolapdere’de silahlı saldırıda bulunuldu. Yaralanan ve onu hastaneye kaldıran iki DTP’li tutuklandı.

15 Aralık: Muş Bulanık’ta, DTP’nin kapatılmasını protesto gösterilerinde kepenk indirmeyen esnaf, kendisine saldırdığını iddia ettiği kitlenin üzerine ateş açtı. İki kişi öldü. Esnaf tutuklandı. Vali Erdoğan Bektaş, silahlı saldırıda ölen muhtar Kemal Aycan’ın göstericiler arasında olduğunu kanıtlama derdine düştü. Bektaş, “Taş atan göstericilerin hepsini tespit edinceye kadar soruşturma devam edecek. Kimsenin bir başkasının dükkânını kırmaya, yakmaya hakkı yok. Tavizimiz yok” dedi.

27 Aralık: Edirne’de, Trakya Üniversitesi’nde okuyan, solcu Edirne Gençlik Derneği üyesi arkadaşlarının ‘yasadışı örgüt propagandası’ndan tutuklanmasını protesto için Saraçlar Caddesi’nde basın açıklaması yapan gençler, “Kahrolsun PKK!” sloganlarıyla toplanan yüzlerce kişi tarafından linç edilmek istendi. Linçten kaçan gençler sığınmak için yöneldikleri dükkânlara alınmadı. Edirne polisi, hazırladığı tutanakta, “Sekiz eylemci polis aracına bindirilmek istenmiş ancak şahıslar polisi ve vatandaşları tahrik eder söz ve davranışlarını sürdürmüşlerdir” diyerek mağdurları suçladı.

3 Ocak 2010: Edirne’de beş arkadaşlarının tutuklamasını ve linçi protesto için İstanbul’dan yola çıkan Haklar ve Özgürlükler Cephesi (HÖC) üyeleri, TEM otoyolu Edirne girişinde durduruldu. Bu arada, PKK’lıların kente geleceği dedikodusu yayılan Edirne’de binlerce kişi Türk ve MHP bayraklarıyla otoyola çıkmak istedi.

3 Ocak: Erzincan: Edirne’deki gelişmeleri protesto için basın açıklaması yapan üniversiteliler, ülkücüler tarafından linç edilmek istendi. Ülkücü saldırganlar, polis araçlarını taşladı.

5 Ocak: İki liseli gencin kavgası, Mersin Akdeniz ilçesine bağlı Kazanlı Mahallesi’nde Arap - Kürt kavgasına dönüştü. Taş ve sopaların uçuştuğu kavgada altı kişi yaralandı. .

6 Ocak: Manisa Kula ilçesine bağlı Sedenli’de, yılbaşı gecesi kahvehanede sigara içme meselesinden çıktığı iddia edilen tartışma, beldedeki Roman yurttaşların evlerinin taşlanması, araçlarının yakılmasına vardı. Tekbir getiren binlerce kişi, yaklaşık 25 ev ve 74 nüfusluk Romanların üzerine yürüdü. Romanlar güvenlik nedeniyle Gördes’teki akrabalarının yanına taşındı.

Radikal / İsmail Saymaz
01/08/2010

Friday, January 8, 2010

a curious reading of avatar: the white messiah complex

The Messiah Complex

Published: January 7, 2010

Every age produces its own sort of fables, and our age seems to have produced The White Messiah fable.

This is the oft-repeated story about a manly young adventurer who goes into the wilderness in search of thrills and profit. But, once there, he meets the native people and finds that they are noble and spiritual and pure. And so he emerges as their Messiah, leading them on a righteous crusade against his own rotten civilization.

Avid moviegoers will remember “A Man Called Horse,” which began to establish the pattern, and “At Play in the Fields of the Lord.” More people will have seen “Dances With Wolves” or “The Last Samurai.”

Kids have been given their own pure versions of the fable, like “Pocahontas” and “FernGully.”

It’s a pretty serviceable formula. Once a director selects the White Messiah fable, he or she doesn’t have to waste time explaining the plot because everybody knows roughly what’s going to happen.

The formula also gives movies a little socially conscious allure. Audiences like it because it is so environmentally sensitive. Academy Award voters like it because it is so multiculturally aware. Critics like it because the formula inevitably involves the loincloth-clad good guys sticking it to the military-industrial complex.

Yet of all the directors who have used versions of the White Messiah formula over the years, no one has done so with as much exuberance as James Cameron in “Avatar.”

“Avatar” is a racial fantasy par excellence. The hero is a white former Marine who is adrift in his civilization. He ends up working with a giant corporation and flies through space to help plunder the environment of a pristine planet and displace its peace-loving natives.

The peace-loving natives — compiled from a mélange of Native American, African, Vietnamese, Iraqi and other cultural fragments — are like the peace-loving natives you’ve seen in a hundred other movies. They’re tall, muscular and admirably slender. They walk around nearly naked. They are phenomenal athletes and pretty good singers and dancers.

The white guy notices that the peace-loving natives are much cooler than the greedy corporate tools and the bloodthirsty U.S. military types he came over with. He goes to live with the natives, and, in short order, he’s the most awesome member of their tribe. He has sex with their hottest babe. He learns to jump through the jungle and ride horses. It turns out that he’s even got more guts and athletic prowess than they do. He flies the big red bird that no one in generations has been able to master.

Along the way, he has his consciousness raised. The peace-loving natives are at one with nature, and even have a fiber-optic cable sticking out of their bodies that they can plug into horses and trees, which is like Horse Whispering without the wireless technology. Because they are not corrupted by things like literacy, cellphones and blockbuster movies, they have deep and tranquil souls.

The natives help the white guy discover that he, too, has a deep and tranquil soul.

The natives have hot bodies and perfect ecological sensibilities, but they are natural creatures, not history-making ones. When the military-industrial complex comes in to strip mine their homes, they need a White Messiah to lead and inspire the defense.

Our hero leaps in, with the help of a pack of dinosaurs summoned by Mother Earth. As he and his fellow freedom fighters kill wave after wave of Marines or former Marines or whatever they are, he achieves the ultimate prize: He is accepted by the natives and can spend the rest of his life in their excellent culture.

Cameron’s handling of the White Messiah fable is not the reason “Avatar” is such a huge global hit. As John Podhoretz wrote in The Weekly Standard, “Cameron has simply used these familiar bromides as shorthand to give his special-effects spectacular some resonance.” The plotline gives global audiences a chance to see American troops get killed. It offers useful hooks on which McDonald’s and other corporations can hang their tie-in campaigns.

Still, would it be totally annoying to point out that the whole White Messiah fable, especially as Cameron applies it, is kind of offensive?

It rests on the stereotype that white people are rationalist and technocratic while colonial victims are spiritual and athletic. It rests on the assumption that nonwhites need the White Messiah to lead their crusades. It rests on the assumption that illiteracy is the path to grace. It also creates a sort of two-edged cultural imperialism. Natives can either have their history shaped by cruel imperialists or benevolent ones, but either way, they are going to be supporting actors in our journey to self-admiration.

It’s just escapism, obviously, but benevolent romanticism can be just as condescending as the malevolent kind — even when you surround it with pop-up ferns and floating mountains.

Thursday, January 7, 2010

live from neverland by paul pfeiffer (2007)


In 2003, twenty-seven million American viewers tuned in to watch “Living with Michael Jackson,” a television documentary in which the singer admitted to having shared his bed with many children. The broadcast elicited an investigation and Jackson’s arrest for charges of sexual abuse, which led to one of the most-documented trials in American history, covered by over 2,000 different media outlets from hundreds of different countries.

Paul Pfeiffer’s Live from Neverland video installation is divided into two separate videos: one soundlessly replaying footage of a televised statement in which Michael Jackson addressed the child-molestation allegations, and a second one featuring a chorus of 80 voices reciting Jackson’s monologue in the manner of a Greek chorus. The two videos are brought into further correspondence by means of a subtle re-syncing of Jackson’s facial gestures to match the spoken delivery of the chorus, down to every pause, inflection and nuance.

In his speech, Jackson positions himself as a victim, reciting a litany of indignities inflicted on him by the police. Seeing a group of people delivering Jackson’s words creates a disturbing dissonance, implying that the star’s suffering is somehow taken up by the group. Pfeiffer takes a familiar mass-media image and reworks it to emphasize underlying tensions between the group and the mute figure, the interdependent relationship between leader and crowd.

This year, Paul Pfeiffer’s work was seen in the Museum of Contemporary Art Detroit’s “Meditations in an Emergency.” It will also be featured in “Art in America: 300 Years of Innovation” at the Shanghai Museum of Contemporary Art and the Shanghai Museum, and “For the Love of the Game” at the Wadsworth Atheneum in Washington, DC. He is completing a project for Artangel in London, and taking part in a residency at the Atlantic Center for the Arts in Florida. This is his fourth solo exhibition at The Project.

gittik gorduk sevdik: amerikana @ ngbk


Amerikana




Protest culture, TV entertainment, game shows, Court TV, pop, the monumental North American landscapes, biker gangs, affirmative action and latent racism, the Western as a film genre and the invasions of Iraq and Afghanistan, tough guys, cowboys and rodeo: The exhibition AMERIKANA brings together works by eight New York artists addressing typical, even "all-American" topics. Over the course of decades the history of United States society has been mythologized. The NGBK has decided to take a closer look at the status quo of the American legend. The topoi under scrutiny impressed a lasting and intensive stamp on western culture and its countercultures. They are part of a progressive Americanization taking place outside the USA and also determine the self image of U.S. Americans.

Martin Beck, Sanford Biggers, Martha Colburn, Robert Gober, Mary Lucier, John Miller, Donald Moffett, Paul Pfeiffer

The artists challenge traditional viewpoints. They shift the perspective or exaggerate certain genres, thus promoting a sense of skepticism towards the mythical excesses of the sometimes bizarre American way of life. They make no exceptions for the apparent antagonists, the underground or subcultures.
The exhibition takes a skeptical look at the ideals of liberty and independence as expressed in their normalized, perverted and grotesque forms and places them in relation to the glittering yet depressing status quo. The artists’ gaze is attentive, critical, deconstructive and aggressive, and at times humorous. It takes the pathos presented and works with it, not entirely destroying its baroque character, its many layers, its empathy and poetry. The dissociation is carried out rationally and sober and at the same time fancifully.

The exhibition is held together by one of the few photographic works produced by Robert Gober, "1978 -- 2000". He conceived it for the 2001 Venice Biennale. At that time it was only made public in the form of a brochure handed out to interested visitors to the American pavilion. It deals with a road-trip in 1978 which led from Manhattan to Jones Beach on the Atlantic and which Gober repeated once more in the year 2000 (the photos had been in his apartment for over 20 years / the negatives are lost / a poor quality contact sheet was his only starting point). He assembled the old and new photos to form a sobering pictorial essay, as impressive as it is apparently casual, a reflection on civilization, on the everyday and on memory.
Robert Gober’s photo series evokes the road movie genre. Automobile culture, consumption, fragile liberty, pictures of a partly disconnected and partly extremely concrete desolate world provide the frame for two articles about the murder of homosexuals and the ultraconservative attitudes which incite people to such deeds. It is a reflection about strangeness and alienation, proximity and distance, and the half-life of civilization’s non-degradable refuse and ineradicable prejudices.

ama especially paul pfeiffer's. next post.

tête-à-tête conversation with jean-baptiste joly, the director of academy schloss solitude 16/12/09


Tuesday, January 5, 2010

sasirdik mi?


TBMM Dilekçe Komisyonu Başkanı AKP’li Yahya Akman’ın verdiği bilgiye göre komisyon TBMM’nin kurulduğu 1920 yılından bu yana vatandaşların Meclis’e yaptıkları tüm başvuruları dijital ortama aktarmak istedi. Yapılan başvurular ve bunlara verilen cevapların envanteri çıkarılacaktı. Ancak çalışma sırasında 1980 öncesindeki başvuru metinlerinin ‘hiçbiri’ne ulaşamadı.

Sunday, January 3, 2010