emre huner the new horizon @ stroom den haag 1st floor

exhibition environment designed by diplomacy in reflex (can altay, asli kalinoglu, nilufer kocabas)

emre huner the new horizon @ stroom den haag ground floor

what a list! malmo art academy's phd researchers present

The Malmö Art Academy is part of Lund University and offers a four-year doctoral (PhD) programme in fine arts for practising artists and curators. Professor Gertrud Sandqvist is responsible for the programme and Professor Sarat Maharaj, PhD, is head supervisor of the doctoral candidates, who gather for seminars in Malmö at least twice every semester.

The study programme is experimental and highly individualised, focusing on identifying, understanding and developing artistic thinking as a specialised field of knowledge production. It specifically targets experienced exhibiting artists and exhibition-makers who have a manifested interest in studying the unfolding and entanglement of art-specific thinking in relation to their own practice.

Sweden’s first doctors in fine art graduated from the Malmö Art Academy, Lund University, in 2006. Currently six doctoral candidates are conducting their research within the framework of the doctoral programme. They will now present their ongoing work at a conference open to the interested public.

This public conference is the first event organised at the new research facility Inter Arts Center in Malmö, set up and run jointly by the academies for visual art, music and theatre in Malmö, which together form the Department of Fine and Performing Arts of Lund University.

The Department is responsible, in collaboration with its equivalent at Gothenburg University, for setting up and running Sweden’s new National Graduate School for Art Research, scheduled to become operative on 1 September 2010.


Conference Programme:

Friday, 30 April

10:00 Professor Gertrud Sandqvist: Introduction

10:30 Professor Sarat Maharaj, PhD: Doctoral Research – an Update (lecture)

12:00 Lunch

13: 00 Julie Ault, PhD Candidate: Activating the Archive. Case Reopened (presentation of ongoing doctoral research)

14:00 Frans Jacobi, PhD Candidate: Aesthetics of Resistance (presentation of ongoing doctoral research)

15:00 Coffee Break

15:30 Performance by Frans Jacobi with the Lonely Boy Choir, Sandro Masai and Tone O Nielsen: A Short Course in Realism from the Perspective of the Police

16:15 Mats Eriksson, PhD Candidate: The Divided City. A Research Sketch (presentation of ongoing doctoral research)


Saturday, 1 May

10:00 Simon Sheikh, PhD Candidate: A Conceptual History of Exhibition-Making. Notes on Research(presentation of ongoing doctoral research)

12: 00 Lunch

13:00 Matthew Buckingham, PhD Candidate: The Sense of the Past (presentation of ongoing doctoral research)


14:00 Apolonija Sustersic, PhD Candidate: Mapping Knowledge (presentation of ongoing doctoral research and introduction of workshop)

15:00 Coffee Break

15:30 Matts Leiderstam, PhD: The Neanderthal Landscape (presentation of post-doctoral research project)


Workshop Programme:

Saturday, 1 May – Sunday, 2 May

Mapping Knowledge. Workshop with students from Scandinavian art academies, led by Apolonija Sustersic. Participants will be working on a fanzine that reflects on the conference and the issues raised during the lectures, presentations and discussions.

a promising sound

Ce qui vient / What Comes - Les Ateliers de Rennes - Biennale d'art contemporain

30 April - 18 July 2010

Curator: Raphaële Jeune

Artists:
Anonymous (RO), Barbara Noiret, Barking Dogs United, Basim Magdy, Berdaguer & Péjus, Bureau d’études, Catherine Contour, Claude Lévêque, Colectivo Tercerunquinto, Dafna Maimon, Davide Balula, Didier Courbot, Djamel Kokene, Dora Garcia, Francesco Finizio, Frédéric Dumond, Hinrich Sachs, Jocelyn Cottencin, Julien Prévieux, Kan-Si, Laurent Duthion, Mario Garcia Torres, Mario Merz, Mati Diop, Mauro Cerqueira, Renata Poljak, Reynald Drouhin, Simona Denicolai et Ivo Provost, Société Réaliste, Stéphanie Bühler, Thierry Boutonnier, UltralabTM, Benoît-Marie Moriceau, Goldin+Senneby, Liam Gillick, Pierre Bismuth, Stéfanie Bourne, Thomas Hirschhorn, Flavien Théry, Aggtelek, Yona Friedman, Piniang, Damien Marchal, Alain Michard, Emmanuelle Lainé.

http://lesateliersderennes.fr

What Comes, the second edition of Les Ateliers de Rennes – Biennale d’Art Contemporain, will focus on the theme of the future and the thought surrounding it, based on a proposal by Raphaële Jeune. Operating on an international level, this event connects rigorous exploratory and analytical examination of crucial issues facing our societies and their economies, with the desire to bring together some of the most pertinent artistic approaches currently employed. Numerous artists, theoreticians and actors working in this domain will be invited to construct and animate this platform of creation and reflection, whose aim is to bring to light the forms, processes and contradictions of our relationship with tomorrow.

What Comes- Statement

WHAT COMES TO US, WHAT COMES FROM US

All systems, all communities, all individuals interact with the future, just as they do with time that “they start lacking”, which confronts them with the fact that they hold the ability to act, but they don’t entirely know what the reality will be, for it is not yet here. Between what comes to us, whose contours we imagine and plan out by various means, and what comes from us, being our decisions and our actions, there exists a complex space of anticipation, strategy, invention and expectation, nourished by our imagination, our desires and our fears. An indissoluble link between past, present and future constitutes the vector of the course of our existence and, faced by what comes, we oscillate between helplessness – because of the inadequacy or absence of our responses –and forcefulness– because of the freedom that the not‐yet‐happened leaves open to us.
The thought of What Comes has always tended to make what happens to us now, tomorrow and after tomorrow, not appear to be of a disastrous nature, but something better. Strategies of manipulations – predictions, superstitions, self‐fulfilling prophecies or simple fashion trends – have, they too, always participated in the construction of the future at the service of various powers that be. The central question therefore remains that of the defining conditions of this better, and the possibilities of emancipation from all attempts to alienate our free will when confronted by this notion.


THE SENSE OF POSSIBILITY AND THE FUTURE: FREEDOM OF BECOMING

Art constitutes the site of the emergence of possibilities and, in this, it remains on the alert to what is. The alternative regime that it opens up invites us to shake up established certitudes and patterns, and to affront the immanent freedom of all future and becoming. Setting out from this premise, this event intends to bring together works and artistic approaches that place this dynamic within the perspective of the future. Works that question both the forms that we give to the latter and the tools we forge for thought –experimentation, prospectives, speculation, planning, scenario, utopia, fiction– and the decision‐making processes that respond to them –strategy, innovation, revolution, etc. This while considering more precisely the economic realities of our time, which prefigure those yet to come and should be linked to the ecological, social and human aspects of our existence.


ART AND ECONOMY FACED BY WHAT COMES

How, in a world dominated by an economic system, do desires for the future take shape? Who oversees the interpretation of the present and the prefiguration of a desirable future? What are the means employed by economic agents in order to achieve this? How do we envisage notions of progress and growth today?
What are the ins and outs of innovation? Where do spaces of freedom fit when faced by what is yet to come? Is art one of these spaces?
These questions are so many possible directions that artists borrow, through the notions of utopia, scenario, project, rough draft and fiction, and even science fiction. Some are directly interested in the grammar of the future employed in the economic
sector (strategy, the definition of trends, speculative scenarios), others seize hold of more generic forms of connection with what is to come (decision, revolution, etc).
The systemic crisis that the world goes through make this issue even more pressing, and on a basis of incertitude when faced by the evolution of the planet’s fundamental equilibrium, artists, theoreticians and economic agents each have their place in defining new paradigms. What Comes wishes to be, above all else, a space of artistic creation, but also of reflection and words… a fundamentally political space, which calls upon these different identities to make palpable, by confronting different points of view, the profound and multiple dimension of our relationship with tomorrow.


INTERNATIONAL COLLABORATIONS

In order to enrich the event with a geographical dimension, What Comes will be the opportunity to collaborate with other international events occurring simultaneously. Thinking about the future reflects the vision that a society has of itself in a given historical and geographical context. Dealing with this issue in different zones around the world is essential if we are to take into account the diversity of concepts with regard to our relationship with tomorrow. The African Biennale Dak’Art and Bucharest Biennale BB4 are partners, in the form of artistic and intellectual exchanges, and in terms of raising profiles.

18 April thru 6 June 2010
Opening: Saturday 17 April 2010, 5 PM
preceded at 4 PM by an introductory presentation by Emre Hüner
Curator: Övül Durmusoglu
Exhibition design: Diplomacy in Reflex

Following his breakthrough at the Manifesta 7 (2008), Emre Hüner presents 'The New Horizon' at Stroom Den Haag, his first solo exhibition in a European institute. In his work Hüner deals with shattered dreams of modernity – of social utopia, historical progress and material plenty for all – in the form of a re-assembled universe. ‘The New Horizon’ is shaped after American designer Norman Bel Geddes’ imaginative futuristic visions of social utopia in the 1930s and Paul Virilio’s hypermodern readings on the transformed world perception caused by changing human modes of locomotion and warfare. It brings together very recent work including the film ‘Juggernaut' (2009) in an exclusive environment prepared by Diplomacy in Reflex (Can Altay, Asli Kalinoglu, Nilufer Kocabas) in response to his work, both hosting the pieces and forming an additional layer.

Emre Hüner's 'Panoptikon', a speculating narrative arresting the flow of time, became one of the highlights of both the 10th Istanbul Biennial (2007) and Manifesta 7 in Bolzano (2008). Hüner works intensively with an archive of found photographs, books, films and images from the internet, which is put together using keywords such as modernism, naturalism, colonialism or technological progress. From his archives he develops complex, sensitive and skillful work. That may be drawings, films, animations and objects that provide the viewer with a key to a rich, reconstructed world of art historical, cinematic, literary and philosophical references.

Emre Hüner (1977, Istanbul) was educated at the Brera Academy of Fine Arts in Milan (IT). Solo exhibitions: 'Juggernaut' (2009) in Rodeo and 'Bent 003' (2007) in BAS. Group exhibitions (selection) in 2009: 'Code Share', CAC, Vilnius (LT); 'Manifest Destiny', Extra City, Antwerp (BE); 'Younger than Jesus', New Museum, New York (USA). In 2008: ‘Good Gangsters In Town', Taipei Fine Arts Museum, Taipei (TW); 'NeoFUTUR - Pour Des Nouveaux Imaginaires', Musée d'Art Moderne et Contemporain, Toulouse (FR); 'Sammeln Und Ordnen In Der Gegenwartskunst', Solothurn (CH). In 2007: 'Sidewalk Cinema', Vienna (AT). In 2005: 'Foxtrot, a site-specific project', Isola Art Center, Milan (IT). The artist is currently in residence at the Rijksacademie in Amsterdam.

The exhibition is put together by Istanbul based international curator/writer Övül Durmusoglu (1978, Ankara).

Free guided tours on the following Sundays: 25 April, 16 May and 23 May 2010 at 3 PM.

Acknowledgement: Mondriaan Foundation and Rodeo.

http://www.stroom.nl

Metahaven

Uncorporate Identity

Lars Müller Publishers, 2010

608 pages, softcover

Edited by Metahaven (Daniel van der Velden and Vinca Kruk) with Marina Vishmidt.

Contributions by Boris Groys, David Singh Grewal, Vladimir Kolossov, Keller Easterling, Dieter Lesage, China Miéville, Chantal Mouffe, Pier Vittorio Aureli, Bruno Besana, Michael Taussig, Regula Stämpfli, Mihnea Mircan, Florian Schneider, Marina Vishmidt, and others.

Made possible with the generous support of the Mondriaan Foundation, the Jan van Eyck Academie and the Desearch Foundation Amsterdam. Co-published by the Jan van Eyck Academie.

Book launch organized by the Jan van Eyck Academie.

Supported by De Verdieping and TrouwAmsterdam.

Columbia University School of the Arts Visual Arts Program, in association with the Fisher Landau Center for Art,

presents the 2010 MFA Thesis Exhibition, encompassing work by the 25 artists who will graduate from the program this May. The opening reception is Sunday, May 2, from 2-5 pm.

The show is curated by Anthony Huberman.

Christi Birchfield, Dineo Bopape, Haeri Choski, Leidy Churchman, Grayson Cox, Apolinario Cuyson, N. Dash, Samuel Ekwurtzel, Michael Gaillard, James Gortner, Shadi Habib Allah, Van Hanos, Nadja Marcin, Murad Mumtaz, Robert Rhee, Anna Rosen, Jessica Segall, Ivor Shearer, Gyung Jin Shin, Lior Shvil, Jared Thorne, Naama Tsabar, Jesse Weiss, Johanna Wolfe, and Zoe Wright.

Fisher Landau Center for Art

38-27 30th Street

Long Island City, New York

http://arts.columbia.edu/visual_arts

http://www.flcart.org

evrim alatas

‘Min Dît’ ve sahipsizlik

Balyozlar, darbe planları, muvazzaf subaylar, yeni anayasa... Beynim elli altı. Bu meselelere girmek en azından şimdilik zor geliyor bana. Daha sade, daha sakin konulara ihtiyacım var. Bu sebepten, yakın zamanda vizyona giren ve Türkiye Kürtlerinin “ilk Kürtçe politik filmi” olan Min Dît’ten bahsedeceğim.

Hikâyesini Miraz Bezar’la beraber yazmıştık. Miraz, Almanya’da büyümüş bir yönetmen ve derdi telaşı çatışmalı döneme ilişkin bir film yapmaktı. Yaptı da... Yerel oyuncular, kıt kanaat koşullar, savaş mağduru çocuklarla. Bir JİTEM hikâyesi... Böyle darbelerin, balyozların gündemde olmadığı, JİTEM’i ancak yaşayanın bildiği bir Diyarbakır hikâyesiydi. Enteresan bir süreçti. Olmadık yerlerden olmadık tepkiler alan, şaşırtan bir dönem. Ve tabii Kürt sinemasını da sorgulatacak bir dönem. Her şey yekpare görünse de kendi içine döndüğünde, klasik Kürt atasözü “Kapının önündeki ot acıdır”ın mütemadiyen sağlamasının yapıldığı bir dönem.

Tabii yer Diyarbakır olunca ve kentin tümü bir biçimde politik, tercihli olunca, ilginç sahneler de yaşandı. Kimi göç mahallelerinde yapılan çekimlerde çekim ekibi taşlandı, araçlar yakılmaya çalışıldı falan. Çünkü fısıltı gazetesi yanlış enformasyon vermişti. Mahalleli, ekibin “dışarıdan” olduğunu sanıyordu. Sonra bir gün Miraz’la özel arabaya binmiş sete gidiyoruz, arkadan bir araba küüt! Ramazan ayı, dolmuşçular sağa çekip “Abi mübarek aydır, boşverin polisi, aranızda halledin” diyorlar. Arabadan çelimsiz, genç, kısa boylu bir adam ile kucağında bebeği bulunan genç ve başörtülü bir kadın iniyor. Adam, “Beni takip edin, sanayide ustalarım var, ne zararı varsa tamir etsinler” diyor. Peş peşe sanayiye gidiyoruz. Arabayı tamir olmuş halde ertesi gün almak üzere anlaşıyoruz.

Ertesi gün sanayideyiz. Her şey tamam ama arabanın bir yeri tamir edilmemiş. Ustalara “Ama böyle konuşmamıştık” diyoruz. Adamlar da “Biz, bize söyleneni yaptık” diyorlar. “Peki, çarpan adamı nasıl bulacağız, böyle olmaz” diyoruz. Usta, hemen yakındaki askeriyeyi işaret ederek “Şurada, JİTEM’de çalışıyor” diyor. “Hey ahali, JİTEM denen bir şey var, onun cinayetlerini filme çekiyoruz” diye debelenirken, hoop JİTEM karşımızda.

Film bu arada festivallere katılıyor, yarışıyor ve her festivalde bir ödül alıyor. San Sebastian, Gent, Hamburg, Nürnberg ve Prag’dan ödüllerle dönüyor. Toplam beş ülkede de vizyona girmeye hazırlanıyor. Derken sıra geliyor Türkiye’deki festivallere. Antalya Film Festivali’ne kabul edilmesini hem biz hem de medya hayretler içinde karşılıyor. Çünkü ilk defa Kürtçe ve politik bir film Antalya’da kabul görüyor. Fazla umutlanıyoruz. Antalya’dayız ve ortalık ziyadesiyle gergin. Kimileri bizi görünce “Sevr’i hortlatıyorsunuz” diyor. Berideki kadın “Türk askerine düşman bunlar, bunların hepsi yalan, PKK’dan para almışsınız” diye feryat ediyor. Anam bacım PKK nere para nere? Keşke verselerdi. Ortalığa düşüp para aramazdık. Bu arada Antalya’da kimileri de gelip “Bu filmi çekmek g..t ister” diyor kulağımıza. Neyse, bakalım bu da böyle olsun.

Şimdi gelelim “öz topraklara” ve Diyarbakır’a... Kimseye yaranamamak diye bir şey hakikaten varmış. Hiç de güzel bir şey değilmiş. Sınırlı ve kıt imkânlarla sayılı kopyalanabiliyor film. Öyle “Heyyy vizyondayız, bizi izleyin anacığım, gişe rekorları kıracağız” nereeee, biz nere! Filmde anne babası JİTEM tarafından öldürülen ve yalnız kalan, sokaklara düşüp kendi intikamını alan, şiddet ortamında şekillenip, en nihayetinde yolu İstanbul’daki hırsızlık çeteleriyle buluşan iki çocuk... Demem o ki çözülmüş bir “mutlu son” yok. Kimseler gelip o çocukları “Gel yavrum, senin annenle baban birer militandı, artık benim şefkatli kollarıma emanetsin” demiyor. Ama biz ne yapalım, gerçek bir hayat hikâyesinden esinlendiğimizi kimseye anlatamıyoruz. “Böyle politik bir şehirde nasıl olur da iki çocuk sahipsiz kalır, bu film bizi yansıtmıyor” eleştirileri.

Bir yerde başka tepkiler, öbür yerde başka. Ne İsa ne Musa dedikleri bu olsa gerek. İki halk ve tamamen kopmuş iki dil. Gir bakalım araya, nereye buyur edileceksin. İyi bir şey mi yaptın, kötü bir şey mi? Sahi sen bunu niye yaptın? Kürt sineması nereye düşer abilerim ablalarım, emek nereye...

AVM Anonim Sirketi: Bir Beyoğlu Belediyesi, Kültür Bakanlığı, Sosyal Güvenlik Kurulu, İstanbul Büyükşehir Belediyesi, İstanbul 2010 Ajansı Ortakligi

Mimarlar Odası Yenileme Kurulu Üyesi Mücella Yapıcı, Emek Sineması için, Kültür Bakanı ile Beyoğlu Belediye Başkanı’nın açıklamalarındaki gibi bir yenileme söz konusu olmadığını, planın Emek Sineması’nın yıkılmasını öngördüğünü söyledi. Uygulama planının Yenileme Kurulu tarafından onaylandığını belirten Yapıcı, yenileme projesinin Beyoğlu Belediyesi, Kültür Bakanlığı, Sosyal Güvenlik Kurulu, İstanbul Büyükşehir Belediyesi, İstanbul 2010 Ajansı’nın ortak projesi olduğunu hatırlattı. Yapıcı, “Plana göre Cercle d’Orient Binası’nın ön cephesi korunacak ve Emek Sineması tamamen yıkılacak. Yapılan alışveriş merkezinin en üst katına da Emek Sineması’nın bir kopyası inşa edilecek” dedi.

Yapıcı bu uygulamanın mimari açıdan da hukuki açıdan da sakıncalı olduğunu belirtti ve Mimarlar Odası olarak projenin hayata geçirilmemesi dava açtıklarını anlattı. Mimarlar Odası avukatlarından Can Atalay da “Bir oldu bittiye getirilip Emek Sineması yıkılmak isteniyor. Buna izin vermemeye çalışıyoruz” diye konuştu.
Toplantı sonrası yönetmenler, sinema yazarları, oyuncular ve sinema seyircilerinin de aralarında bulunduğu ‘Emek Sinemasını Yıktırmayalım ve Yaşatalım’ adıyla bir platform da kuruldu. Platform kamuoyunun dikkatini çekecek bir dizi eylem yapma kararı da aldı. İstanbul Film Festivali’ni direktörü Azize Tan da, yarın İKSV’nin Deniz Palas’ta açılan yeni binasında Emek Sineması ile ilgili bir toplantı yapılacağını ve yurtdışından gelen sinemacılara Emek Sineması’nın durumunun anlatılacağını bu
toplantıya ilgili herkesin katılabileceğini söyledi. (Radikal)

sesim silahimdir/ my voice, my weapon of choice short video

photos from my voice, my weapon of choice no:1

photos from my voice, my weapon of choice no:2

sesim silahimdir/ my voice, my weapon of choice

Sesim Silahımdır/My Voice, My Weapon of Choice adını kült disko kraliçesi Grace Jones’un ‘This is’ şarkısından alıyor. Jones gecen yıl, bu şarkıyı da içeren, en son albümü Hurricane’in turnesindeydi. Grace Jones şu satırı zikrettiği anda sevenleri ne demek istediğini kalben anlar. Kendi oluşunu her zaman gururla taşıyan aktris/manken/şarkıcı bu haliyle pek çok insana ilham verdi.

‘Weapon of Choice’ yani ‘Tercih silahı’ teriminin doğrudan anlamı imza silahı; yani kendisini kullanan karakteri meşhur eden silah. Sadece kahramanlar tarafından kullanilabilen bu silahlar ya yalnız onlar için tasarlanmıştır ya da zaten sihir taşır. He-Man’in güç kılıcı gibi kendini taşıyan kahramanları güçlendirir ve dönüştürür. Bu terim yalnızca yoğun taktik savaşı gerektiren bilgisayar oyunlarını değil klibinde Christopher Walken’in oynadığı meşhur Fat Boy Slim şarkısını da çağrıştırıyor. Kimilerine hatırlattığı Subcommandante Marcos’un ‘Sözümüz Silahımızdır’. Seksenli yıllarda büyüyen çocuklar için ise ‘tercih silahı’ hükümetlerin aldiği muhafazakar önlemlere karşı çıkan o sesi getiriyor. Terim Türkçeye birebir çevrilebilir cinsten değil. Ülkenin geçmiş muhayyilesi bugünün dilinde yaşamıyor, bu da dili kesinlikten mahrum bırakıyor. Dilin hali tarihin bölünmüş doğasıyla da bağlantılı. Bu terim doğrudan çevrildiğinde, uzun yıllardır kurtulmaya çalıştığımız askeri aksanı geri getiriyor.

Dineo Seshee Bopape (Polokwane, 1981) ve Caner Aslan’I (Malatya, 1981) bir araya getiren serginin çerçevesinde bu terim seçmenin gücüne, yani gündelik nesnelerin seçilerek nasıl yüksek sesli yüzleşme nesnelerine dönüşebileceğine vurgu yapıyor. Güncel sanatın kalabalık köpük dünyasında tekil sesleri belirginleştirmek sanatçıların temel silahlarından biri. Sesim silahımdır/ My Voice, My Weapon of Choice’ u gerçekleştiren iki sanatçı da gündelik olanla ve işlevleriyle ilginç bir ilişki kuruyor. Kendilerine has hikaye anlatımlarında bu nesnelere rol biçtikleri zaman, nesneler bir yandan gereksizleşirken bir yandan da yeni senaryolar yaratabilecek şekilde neredeyse büyüsel bir güç kazanıyorlar. Boris Groys’un ‘eşit estetik haklar’a sahip olduğunu soylediği herkesin ulaşabileceği imgelerden o seçimleri yaparak, izleyicilerini dünyayla başka türlü bir ilişki kurabilmeleri icin çeşitli kişisel ve toplumsal çağrışımlara açıyorlar. Bu yeni mantığı açıklamaya çalışan Groys “ Bu imgelerin sonuçlanan sanat üretimine etkilerinin kaynağı özel olmalarında değil, tam tersine potansiyel olarak sonsuz çeşit imgenin varligina örnek olarak işlev görmelerinde yatıyor,” diyor. Bopape hiçbir şeye aldırış etmez görünen çok katmanlı oyun alanlarında daha kişisel olanın katmanlarını ararken, Aslan da geçmiş ve gelecek için şimdide bir arkeoloji teklif ederek yerlerinden oynamış hatıralara donuk farklı görme biçimleriyle oynuyor.

Bopape ‘Ben kendi yolumla hatırlamayı severim,’ dediğinde, insanları olası hatıralardan oluşan kozmozun tadini cikarmalari için davet ediyor aslında. Galeri mekanında bu kozmozu yaratmak için kullandığı malzemeler arasında plastik yer döşemeleri, disko topları, yapay bitkiler, kullanılmayan lambalar, parçalanmış kumaşlar, kırılmış şemsiyeler de yer alıyor. Bopape bu tarz beklenmeyen malzemelerden, çizimlerden, performanstan, görsel/sesli kolajlardan ve videolardan yararlanarak açık uçlu yerleştirmeler yaratıyor. Bu yerleştirmeler kendi hayatından ve başka olası hayatlardan gelen sözlerin ve hatırlamaların baska bir formda yeniden eyleme donustugu sahneler. Sanatçı kurallara üzerine kurulu bir üretim gramerinin sınırları içinde kalmayı sevmiyor. Kendini özne yaptığı dil birebir gündelik deneyimden kaynaklanıyor ve her seferinde kendini başka bir şekilde üretiyor. Bopape’nin hayal edilen ve gerçek mekanların birbirinin içine geçtiği anlatıları öbür insanları içermiyor belki ama imgelemimizi onların çağrışımlarıyla ateşliyor.

Geleceğe Dönüş film serisinde fotoğrafların ve dokumanların ayrı bir önemi vardır çünkü kahramanların seyahatleri sırasında yarattıkları değişimi sahnelerler. Gelecek değişirken, geleceği temsil eden fotoğraflar da aynı şekilde değişir. Benzer bir durum Stalinist zamanlarda da gerçekleşir. Yüksek bir yönetici partiyle anlaşmazlık yaşadığı anda sadece fiziksel olarak değil, imgesel olarak da silinir. Gerçeklik inşa edilmiş gelecek projeksiyonuna uymadığında, geçmiş foto dokümanlara müdahale edilerek yeniden yazılır. Bu bellek performansları Caner Aslan’ın Kasa Galeri için gerçekleştirdiği yerleştirmelere ilham kaynağı oluyor. Kullanılmayan meteoroloji gereçleri ya da evli çiftler tarafından rezerv edilmiş boş mezar taşlarını içeren bu arkeolojik sahne izleyicisini kendi kendisinin dedektifi olmaya, kendi ipuçlarını aramaya, kendi hikayelerini kurmaya davet ediyor. Aynı zamanda da gelecekle ilgili farklı senaryoların spekülasyonlarını yapan durumlar, nesneler, çevreler arşivi olarak işliyor.

Kasa Galeri’nin üç odalı mekanı birçok anlatı katmanını bir araya getirecek. Bopape’nin son odada gerçekleşecek olası hatıratlar uzamı ve Aslan’ın izleyiciyi karşılayacak potansiyel gelecek senaryoları arşivi arasındaki geçiş odası sanatçıların birbirinin tercih silahlarını analiz edecekleri bir karşılaşma mekanına dönüşecek. Sanatçılar birbirleriyle imgeleri bir araya gelebilecekleri bir ortam yaratma anlamında neredeyse diyalektik bir ilişki kuruyor. Silme ve yeniden yazmaya ilişkin kavramsal bir yapı kurma çabasıyla çağrışımların önünü açan oyuncu mannerism birbirini açık bir dil formatı içinde karşılayacak.

Grace Jones şarkısını “İşte hayat bu” diyerek bitiriyor. Hayatımızı seçtiğimiz silahlarla kuruyoruz. Sesim silahımdır/My voice, my weapon of choice sergisi hatıraları ve gelecekleri anlatan tekil sesleri var eden sanatsal içgüdü ve metodolojilere dair küçük çaplı bir durum çalışması öneriyor. Bopape’nin ve Aslan’ın diyalog içindeki taze işleri zamanımız hakkında farklı düşünme potansiyellerine ilişkin birleşik bir ufuğa işaret ederken yerel bağlam dahilinde de rahatsız olduğumuz aksanların yerine yenilerini oluşturabileceğimizi söylüyor.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Sesim silahimdir/ My voice, my weapon of choice takes its title from the opening line of ‘This is’ by the cult disco queen Grace Jones. She was on tour last year for her recent album titled Hurricane, which includes the particular song. When she announces this line, we who love her, clearly understand what she means. For Grace Jones has carried herself proudly for who she is, being a muse for many by doing that.

The phrase ‘weapon of choice’ literally stands for signature weapon; that is a weapon that makes a character so famous by using it. Being especially designed for them or enchanted, these weapons can only be used by heroes. They empower and transform them like the power sword of He-Man. It is not only associated with computer games of intense tactical takes but also a famous Fat Boy Slim song with its unforgettable video played by Christopher Walken. To some it can also echo Subcommandante Marcos saying ‘Our Word is Our Weapon’. To the children that grew up during eighties, ‘weapon of choice’ carries the confronting voice of eighties facing conservative measures taken by governments. The phrase is not directly translatable to Turkish. The past imagination of the country is not contained in the contemporary language, which precludes a certain precision. This fact is also connected to the split nature of history. When the phrase is literally translated, it carries a sort of military accent that we try to get rid of for many years.

In the framework of the exhibition bringing together Dineo Seshee Bopape (Polokwane, 1981) and Caner Aslan (Malatya, 1981) the phrase echoes the power of choosing, that is how ordinary things can be transformed into vociferous objects of confrontation by being chosen. In the crowded bubble world of contemporary art, differentiating singular voices becomes a fundamental weapon of choice for the artists. Both of the artists realizing Sesim Silahimdir/My Voice, My Weapon of Choice have a curious relationship with mundane things and their functions. When they make use of everyday objects as part of their particular storytelling, they become obsolete and enchanted at the same time with the potential of creating new scenarios. By making those choices from all accessible imagery that Boris Groys calls to have ‘equal aesthetic rights’, they introduce their audience to a variety of connotations, personal and collective, to relate with the world. “The source of the impact that these images exerted on subsequent art production,” says Groys explaining this dynamic logic “lies not in their exclusivity, but instead in their very capacity to function as mere examples of the potentially infinite variety of images.” While Bopape searches for the layers of more personal in her seemingly frivolous, complex playground spaces, Aslan plays with the ways of looking at displaced memories proposing his own archaeology for past and future in now.

When Bopape utters ‘ I like to remember things in my own way,’ she invites people to enjoy themselves in her own cosmos of possible reminiscences. Some of the means she uses to create that cosmos in gallery space are plastic lawns, disco balls, artificial plants, arbitrary light bulbs, ripped and shredded fabrics, cracked and broken umbrellas. The open-ended installations she produces out of such unexpected components, drawings, performance, visual/audio collages and videos are the performed phrases and re-collections/memories of her life and of other possible lives. Bopape doesn’t like to remain within the limits of normative grammar rules. The language she makes herself subject of emerges out of the casual experience and it vocalizes itself differently every time it happens. Her narratives of overlapping imagined and real spaces may not contain other human subjects but they fire our imagination with their evocations.

In the film series Back to the Future, the photographs and documents have an exclusive priority because they perform the change the protagonists create through their travels in time. While the future changes, the photos representing the future changes accordingly. A similar phenomenon happens in the Stalinist times, when a high officer disagrees with the party, not only their physical existence ends but they are also erased from the photos. When reality doesn’t fit the constructed projection of future, the past is re-written by intervening in the photo documents. These performances of memory are the inspiration for Caner Aslan’s installations for Kasa Galeri. This archaeological setting, including the polaroids of unsued meteorological devices or some reserved tombstones picked by married couples, aims to seduce the viewer to become detective, searching for their clues, constructing their plots. It also works as an archive of situations, objects and milieus speculating different scenarios of the future.

Thus, Kasa Galeri’s three-roomed space is employed for a few layers of narrative. The passing room between Bopape’s space of possible reminiscences and Aslan’s archive of potential future scenarios will be a space of encounter and confrontation where artists will analyze each other’s weapons of choice. Artists propose an almost dialectical relationship with each other in terms of creating milieus for the selected images to come together. The attempt of conceptual construction about erasure and re-writing that opens the exhibition meets the playful mannerism of evocation in the form of an open language.

Grace Jones ends her song by saying ‘This is life’. We make our lives with our weapons of choice. Sesim silahimdir/My voice, my weapon of choice proposes a small case study of artistic instincts and methodologies constructing singular voices of narrating memories and futurity. Bopape’s and Aslan’s fresh works in dialogue point towards a converged horizon where we can find different potentials of thinking about our times, also in the local sense, of rewriting new accents in place of the ones we are uncomfortable with.

today in istanbul