1 Mayısımız Kutlu Olsun

Solidarity with Pinar Selek

Dear Friends,

As you will learn from our statement below, Pinar Selek, who is a well-known feminist, anti-militarist and peace activist in Turkey, is going through an unfair trial for 11 years. To support her against this injustice, we are collecting signatures of organizations (not persons) that want to be witness to her and that believe her innocence. To support her, you can send your organization’s signature to us.

Contact e-mail address: yaseminsevval[at]yahoo.com

With solidarity,

WE KNOW PINAR SELEK

WE ARE IN SOLIDARITY WITH PINAR SELEK

One of the leading anti militarist-feminist , peace activists of Turkey, sociologist, researcher and writer Pinar Selek is tried to be brought to court again owing to a suit where she has already acquitted twice. Pinar Selek who has devoted her life to the marginalized and the oppressed, this time confronts the demand of life sentence by the 9th Penal Department of Court of Appeal.

Despite the court decision of acquittal she has been labelled as a “bomber” for 11 years and through all this time, she has never ceized to work and share her production with the public.

Pinar Selek has shaped her private and working life according to the motto of “Living is the most important academic activity.” Born in 1971 in Istanbul, she graduated from Notre Dame de Sion French School and as an honour student from the Department of Sociology at Mimar Sinan University. In 1996‚ her translation selection titled Ya Basta-Artik Yeter [Enough]‚ dealing with the indigenous movement of Mexico‚ was published by Belge Publishing. Her MA thesis at the same university was published as Maskeler, Süvariler, Gacilar-Ülker Sokak: Bir Dislanma Mekâni [Masks, Cavaliers, Gacis - Ülker Street: A Place of Marginalization] (1st edition: 2001, Aykiri Publishing, 2nd edition: 2007, Istiklal Publishing).

The academic achievement of Pinar Selek relies heavily on her idealistic viewpoint of getting involved into the lives of her research subjects. In this respect she looked after street children and transvestites after her thesis was long finalized and established with them the Street Artists Atelier. Through this initiative both street children and transvestites got the chance of becoming integrated into society with their works of art.

Pinar Selek was just about to finish her research about the consequences and effects of the civil war in Turkey, which has gone on for decades and cost the lives of many people and so much grief, when she found herself accused of being part of a plot to plant a bomb in the Spice Bazaar (in Istanbul in 1998). She spent 2.5 years in prison and 11 years in the court rooms. While she was acquitted twice, she still had to counter attacks labelling and terrorizing her as a “bomber.” She fought with the single method she knew—namely‚ by distilling knowledge, love, and experiences from life. During this period she wrote Barisamadik [We Couldn’t Reconcile], focusing on various difficult peace struggles of modern Turkey (2004, Ithaki Publishing), and Sürüne Sürüne Erkeklik [Leading a Dog’s Life: Masculinity] (2008, Iletisim Publishing), taking up manhood within the context of military service experiences. She also has a book of tales called Su Damlasi [Drop of Water] (2008, Özyürek Publishing).

Pinar Selek has devoted her life to a moral attitude against war and to an active struggle against all kinds of violence without any pretext. She has taken part in numerous conferences, workshops and seminars about gender, militarism, violence, ecology, media, street children and marginalized groups. She also has published articles about these issues in various newspapers, magazines, and journals.

In 2001, she was one of the founders of Amargi Women Co-Op and organized women’s meetings in Diyarbakir, Istanbul, Batman, and Konya that became an important part of Turkey’s agenda. She is an active member of Amargi Women Co-Op, and since 2006 she has worked as editor and coordinator of Amargi Feminist Journal. She is among the founders of Amargi Feminist Bookstore (opened in 2008) and has acted as coordinator of the women readers and writers meetings (titled “Which Doors Do Our Experiences Open?”) that have been held in this place, the first feminist bookstore in Turkey.

During this long period of hard work more than 2000 people, including intellectuals such as Orhan Pamuk and Yasar Kemal, writers, film and theater actors, journalists, lawyers, activists, academics, and, of course, women have declared solidarity with Pinar Selek by stating, “We are witness to Pinar Selek’s attitude against violence.” While Pinar Selek continues her legal struggle and academic work, her supporters also go on with their struggle, both encouraging and strengthening each other.

We once again declare our solidarity with her, for we all know who Pinar Selek really is. We demand justice for Pinar Selek as well as a country where struggling for justice like Pinar Selek has done is imaginable and possible.

Amargi Feminist Journal

Ankara Woman Platform (Ankara Kadin Platformu)

European Women Lobby-Turkish National Coordination (EWL-TNC) (Avrupa Kadin Lobisi Turkiye Koordinasyonu)

Feminists from Ankara (Ankarali Feministler)

Filmmor (FilmPurple)

Woman Cooperative Foundation for Women’s Solidarity (Kadin Dayanisma Vakfi-KDV)

Forty Braid Woman Cooperative (Kirk Oruk)

KAMER Association and its 23 branches in East and South East Turkey

KAMER (Woman Center) Foundation

Kaos Gay and Lesbian Cultural Research and Solidarity Assocation

Lambda Istanbul LGBTT Solidarity Association

Pink Life LGBTT Association (Pembe Hayat)

Proletarian Action Party (EHP)

Revolutionist Socialist Proletaria Party (Devrimci Sosyalist Isci Partisi)

Supporting and Training Woman Candidates Association Ankara Branch (KA-DER Ankara)

Turkish Penal Code Woman Platform (TCK Kadin Platformu)

We Are Feminsts Platform-Ankara (FeministBiz Olusumu)

Woman Coalition for Elections (Kadin Koalisyonu)

Women for Women’s Human Rights (WWHR)-New Ways (KIHP)

Women from Purple Roof Woman Shelter Foundation (Mor Cati)

Women’s Constitutional Platform (Kadinlarin Anayasa Platformu)

Women’s Media Watch Platform (MEDIZ)

Women’s Solidarity Foundation (KADAV)

Critical Art Ensemble (CAE, USA)

Chto Delat Platform (Russia)

Basına ve kamuoyuna

Lambdaistanbul hakkında verilen kapatma kararının Yargıtay tarafından bozulması üzerine, dava bugün Beyoğlu 3. Asliye Hukuk Mahkemesi’nde tekrar görüldü ve sonuçlandı. Lambdaistanbul gönüllüleri ve birçok STK’dan katılımcı ile, dava sonrası bir basın açıklaması gerçekleştirildi. Davaya sekiz avukat dahil oldu.

İki yılı aşkın süredir devam eden kapatılma davası sürecimiz bu gün sonuca ulaştı. Ne mutlu ki, hem LGBTT hakları hem de örgütlenme özgürlüğü adına olumlu bir karar alındı. Bu aynı zamanda Lambdaistanbul isimli derneğimizin isminin ve tüzüğümüzün, yasal zeminde meşrulaşması demek.

Dava şu aşamada temyize açık bir biçimde kapandı. Önümüzdeki süreçte Valilik temyiz etme hakkını kullanırsa, dava yeniden Yargıtay’da değerlendirilecek.

Geçtiğimiz iki sene boyunca oldukça zorlu bir süreçten geçtik. Unutulmamalı ki, yargılanmak da cezalandırmanın bir parçası olabiliyor. Yorucu geçen bu iki sene süresince bizler, demokratik hakkımız olan örgütlenmemizin önüne konan engellerle mücadele etmek zorunda bırakıldık. Yerel mahkemenin verdiği kapatma kararı sonucu, sadece bir insan hakları ihlali yaşanmadı, aynı zamanda LGBTT bireylerin her gün yaşadığı şiddete, adil olması gereken hukuk tarafından bir yenisi eklendi. Hukuk tarafından “genel ahlakı” bozmakla suçlandık. Ardından Yargıtay’ın kararı bozması, bizler için sevindirici bir gelişme olmakla beraber, bu sefer de bir tehditle yüz yüze geldik. Yargıtay gerekçeli kararında, Lambdaistanbul’un şu anda yasalara aykırı olmadığı, ancak “eşcinselliği teşvik ettiği” takdirde kapatılabileceğini belirtiliyor. Bu gün Yargıtay’ın kararını kabul eden yerel mahkeme de şu aşamada bunu kabul ediyor görülüyor, ancak henüz elimize gerekçeli karar geçmedi.

Bizler kabul ediyoruz, teşvik ediyoruz! Bizler örgütlenme özgürlüğünü teşvik ediyoruz. Bizler gizlenmemeyi teşvik ediyoruz. Bizler, herkesin kendi gibi olabilmesini teşvik ediyoruz! Eğer bunlar suçsa ve hukuk hala bizi bununla tehdit ediyorsa, biz kendimiz özgürlüğe teşvik ettiğimizi söylüyoruz.

Yerel mahkemenin aldığı karardan büyük mutluluk duyuyoruz, ancak şu aşamada hukuki sürecin devamı açısından gerekçeli kararı bekliyoruz.

Lambdaistanbul LGBTT Dayanışma Derneği

"Salt of This Sea" at Tribeca Film Festival

Salt of this Sea
By Annemarie Jacir (Palestine, 2008, 104 min, In Arabic & English)

New York Premiere
Starring Suheir Hammad and Saleh Bakri

Soraya, born in Brooklyn in a working class community of Palestinian refugees, discovers that her grandfather’s savings were frozen in a bank account in Jaffa when he was exiled in 1948. Stubborn, passionate and determined to reclaim what is hers, she fulfills her life-long dream of returning to Palestine. Slowly she is taken apart by the reality around her and is forced to confront her own internal anger. She meets Emad, a young Palestinian whose ambition, contrary to hers, is to leave forever. Tired of the constraints that dictate their lives, they know in order to be free, they must take things into their own hands, even if it’s illegal.

"Annemarie is the Palestinian Jim Jarmush. She has developed her own cinema language, stubborn acting style and unconventional story telling, disobeying all the rules of traditional cinema." - Hany Abu-Assad, Director Paradise Now

"This film is my personal voice, intimate,... it's the voice of my family, of my village, of my people. It's the voice of every refugee searching for his rights.." - Saleh Bakri, actor

"Annemarie Jacir's award-winning directorial debut represents a fresh, viscerally affecting, and definitive statement from second- generation Palestinian Americans. Rife with symbolism, director of photography Benoit Chamaillard's color-saturated lensing of Palestinian landscapes and composer Kamran Rastegar's evocative score make palpable the yearning and frustration of a quest to reclaim what was stolen." - Roya Rastegar

1968: Memorial to a Rising Continent by Basim Magdy

BASIM MAGDY
1968: Memorial to a Rising Continent
Newman Popiashvili Gallery
Gallery hours: Tuesday-Saturday 11-6
504 West 22nd Street New York, NY 10011

May 2nd - June 20, 2009
Opening Reception: Saturday, May 2nd, 6-8 PM
Newman Popiashvili Gallery is pleased to present a second solo exhibition of Basim Magdy.
In his new installation "1968: Memorial to a Rising Continent" Magdy attempts to look beyond the polemical Atlantis story itself and to explore the evolution of our knowledge of the "lost continent's" largely debated quasi-history through one of its main chapters: The "readings" of Edgar Cayce.
In the center of the gallery an Angel of Death figure in diving gear and fins sits on the edge of a rooftop, looking at the horizon with his bird of good omen in what seems like a post-flood scenario. Surrounded by burlap sandbags and covered with marine remains, the structure looks as if it had just emerged from the bottom of the ocean. As in Magdy's previous installations much attention is paid to detail where hints are to be found and affiliations to be made. A recording of selected fragments of Edgar Cayce's detailed but often ambiguous "readings" about Atlantis can be heard across the gallery at different time intervals.
A modern age Nostradamus, Edgar Cayce predicted in the beginning of the 20th century that in 1968 the lost continent of Atlantis would begin to rise from the bottom of the ocean. Before the whole continent sank in the ocean waves of immigrants fled, transporting the preserved secrets of Atlantean knowledge to three places where civilization later evolved: The island of Bimini close to Florida, Egypt and Yucatan in Mexico. In 1968 the Bimini Road, a submerged rock formation of large rectangular stones, was discovered just off North Bimini Island. Geologists insist the rock formation is a natural phenomenon that dates back to a later time than the one Cayce suggested for the existence of Atlantis. Cayce's followers believe his prophecy was fulfilled.
While Cayce's contribution to the Atlantis debate draws obvious parallels to other flood stories of ancient times like those of the Bible and the Mesopotamian Epic of Gilgamesh, its similarities to the widely accepted looming doomsday scenarios of our contemporary time can't be ignored. 1968: Memorial to a Rising Continent, is Magdy's attempt at starting a discourse that investigates, not the possible existence of a technologically advanced civilization before mainstream historical civilization began, but the longing for a pseudo-scientifically proposed history in an age of constructed logic through structured research and traditional scientific methodology.
Born in Assiut, Egypt in 1977, Magdy lives and works between Basel and Cairo. He works with drawing, painting, animation, installation, sculpture, video and sound. His work appeared recently in solo and group shows at Kunsthaus Baselland, Basel/Muttenz, Switzerland, Townhouse Gallery, Cairo; Musac - Museo de Arte Contemporáneo de Castilla y León, Spain; Suzie Q Projects, Zurich; MARCO - Museo de Arte Contemporáneo, Vigo, Spain, Okay Mountain, Austin; Centro Andaluz de Arte Contemporáneo (CAAC), Sevilla, Spain, Enrique Guerrero Gallery, Mexico City; Sfeir - Semler Gallery, Beirut and Le Fresnoy, Tourcoing, France.
For further information please contact the gallery. Gallery hours are Tuesday through Saturday 11am - 6pm.
And also at Cabinet:
Across Histories presents:

Artist talk: Basim Magdy
When: May 6, 2009, 7pm
Where: Cabinet 300 Nevins St (between Degraw St & Sackett St) Brooklyn, NY, 11217
Free and open to the public

Basim Magdy will present some of his recent projects in video, installation, drawing and public space that intertwine his investigations of quasi-histories, failed scientific promises, unexplored future possibilities and the simple notion of belief with absurdity, irony and subtle humor. Magdy will then discuss his current show at Newman Popiashvili Gallery 1968: Memorial to a Rising Continent with independent curator Regine Basha. Within this context, the discussion will focus on the running thread of mythology, symbolism and potential for narrative through science which influences Magdy's ongoing interest in the obscure space between reality and fiction and the construction and dissemination of the knowledge that fills it. During the talk copies of a poster project the artist realized this year for Kunsthaus Baselland in Switzerland and other printed material will be available for free.

cerrahistifa.blogspot.com

bu arada
istanbul'da cesedi kafasindan ayri bir konteynerda bulunan on yedi yasindaki bir genc kizin ailesine sucluyu neden bulmak istemediklerini soylemek yerine ayse arman uzerinden 'takip etselermis kizlarini' diye mesaj gonderen (malum iyi kizlar cennete kotu kizlar her yere) ve kabarik listesine yeni bir madde daha ekleyen istanbul emniyet muduru'nun sanina yarasir bir blog:
http://cerrahistifa.blogspot.com/


17 yaşında kafası kesilerek öldürülmüş bir kız çocuğunun katilini yakalayacağına "AİLESİ TAKİP ETSEYMİŞ" diyen kendi ahlakının bekçisi olan emniyet müdürü istemiyoruz. Adli gerekçe ile götürülünen emniyet müdürlüklerinde boynundan vurularak öldürülen Festus Okey'lerin olmasını engelleyeceğine, "yanlışlıkla olmuş" diyen emniyet müdürü istemiyoruz. Herhangi bir sebeple gözaltına alınanlara işkence uygulanmasını destekleyen, uygulayanları koruyan, kollayan emniyet müdürü istemiyoruz. Sinagog saldırılarıyla ilgilenmek için maç keyfini yarıda bırakmayan emniyet müdürü istemiyoruz. "Benim emrimdeki kişi kanunsuz dahi olsa emirlerimi yerine getirmek zorundadır." diyen emniyet müdürü istemiyoruz. En doğal hakları olan protesto hakkını kullanan gençleri linç etmeye kalkanlar için " Vatandaşlarımız çok güzel bir tepki gösterdi." diyen emniyet müdürü istemiyoruz. Lokantada ücret ödemeden yemek yemek isteyip, itiraz edilince esnafı döven polis memurlarını var eden, koruyan, kollayan emniyet müdürü istemiyoruz. 1 Mayıs'larda halka terör uygulayan, şehri savaş alanına çeviren emniyet müdürü istemiyoruz. İSTİFA ETMESİ İÇİN YÜZLERCE NEDEN SAYABİLECEĞİMİZ EMNİYET MÜDÜRÜ İSTEMİYORUZ. CELALETTİN CERRAH İSTİFA!!!

jim jarmusch ve christopher doyle bir araya gelmis lee marvin'i aniyor, ruyalar gercek oluyor

The Limits of Control is the story of a mysterious loner (Isaach De Bankolé), a stranger, whose activities remain meticulously outside the law. He is in the process of completing a job, yet he trusts no one, and his objectives are not initially divulged...

Trailer:

http://www.slashfilm.com/2009/03/06/jim-jarmuschs-the-limits-of-control-movie-trailer/

22 Mayis'ta vizyonda. Izleyelim, izlettirelim.

Hissiyatim, ozledigim Jarmusch Ghost Dog'dan sonra geri donuyor, diyor.

sinan cemgil'i hrant dink'e, sirin cemgil'i rakel dink'e baglayan

Sevgili Rakel,

Sizi tanımıyorum ama acıyı, o gururla taşınan acıyı tanıyorum. Sevgilinin kurşunlanmasının yarattığı o yoğun, o hiçbir yerlere sığdırılamayan acıyı. Ama asla kurşunlanamayacak olan sevgiyi de. Benim sevgilimi yıllar önce 1971’ lerde Nurhak’ta kurşunlayan ellerle, sizin sevgilinizi 2007’de İstanbul’da kurşunlayan ellerin arkasında duran karanlığı da tanıyorum. Buna karşı duran bizlerin bütün yeryüzünü kaplayan kardeşliğini tanıdığım ve yaşadığım gibi. Yer yüzünde sessiz çığlıkların yansıdığı yerler çok ve sessiz çığlıkları hatırlatan tarihler de saymakla bitmez. Yıllar öncesinde ve zamanımızda yaşanan soykırımlar, katliamlar, işkenceler, paylaşım savaşlarının bombaları vb. vb. Kendimizin doğrudan yaşadıklarımız bir yana, doğrudan yaşamadığımız insanlığın çektiği acılar bazen bir kitaptan, bir filimden, bir fotoğraftan veya bir müzikten çıkarak ulaşıyor insana. Ya da kendi anılarımızdan, her hangi bir çağrışımla çıkıp geliyorlar karşımıza, gerçeğe tutkulu bilincimizin bir yerinden süzülüp çıkıveriyorlar önümüze. Elbette yalnız acılar değil ulaşan, sevinçler, mutluluklar, devasa üretimler, buluşlar, destanımsı direnişler ve sevgi...
Sizin mektubunuz da bir gazeteden ulaştı buraya ve bana. Düşündürdü, kıvandırdı, içimdeki duyguların bazılarıyla rezonanslar oluşturdu. Bunları size ulaştırmak ve ağlayarak okuduğum derin ve anlamlı mektubunuza katıldığımı, acınızı paylaştığımı yazmak istedim. Tanımıyor da olsam sizi ve çocuklarınızı bağrıma basar, sevgiyle gözlerinizden öperim Rakel. Şunu da eklemeliyim, büyük şair Nâzım Hikmet'in dediği gibi: “Çin’den İspanya’ya, Ümit Burnu’ndan Alaska’ya kadar,/her mili bahride her kilometrede dostum ve düşmanım var/Dostlar, ki bir kere bile selamlaşmadık/aynı ekmek, aynı hürriyet, aynı hasret için ölebiliriz”
Eşiniz Hrant da böylesi bir ekmek, böylesi bir hürriyet ve böylesi bir hasret için ölümü göze alan tanışmadığımız dostlardandı. Selamlar... Sevgiler... Dostluklar...

Şirin Cemgil
6 Şubat 2007
Duisburg/Almanya

ODTU'nun kameralari

Her şey barış istememizle başladı.
ODTÜ’de son birkaç aydır varolan hareketliliği anlayabilmek için bir buçuk yıl öncesine gitmek gerekiyor. ODTÜ içerisinde öğrenci topluluklarının herhangi bir yapılanmadan veya siyasi oluşumdan çok daha etkin olduğu bir gerçektir. Depolitize bir gençliği harekete sürüklemek günümüzde siyasi kanallarla pek mümkün görünmese de, öğrenci topluluklarının somut sorunlara somut tepkiler ile veyahut somut talepler üzerinden örgütlenerek bir öğrenci hareketi yapabileceklerini farkettikleri 6-16 Kasım 2007 arasında düzenlenen “ODTÜ Barış Günleri” etkinliğinden beri okulda bir birliktelik havası sürmekte.Topluluklar, ki yaklaşık 40 topluluk neredeyse aktif toplulukların tümü, mevcut tezkere tartışmalarına karşı tavır alarak barışı savunmuşlardı on günlük etkinlikleri süresince. Etkinliklerin düzenlenmesi sırasında tüm etkinlikleri sıkı denetimden geçiren Kültür İşleri Müdürlüğü’nün böyle bir ortak etkinliğe izin vermeyeceği düşünülerek izinsiz yapılacaktı ki, müdürlük izin vereceğini açıklamıştı. Daha sonra etkinlik yapıldı, fakat etkinlik sonunda aktif rol alan arkadaşlardan çoğuna “etrafı rahatsız etmek” gibi komik bir gerekçe ile anlamsız bir soruşturma açıldı. Barış Günleri’nde elde edilmiş birliktelik havası okula hakim oldu gerçekten de. Fakat bu soruşturmaların ardından o dönem kapandı.

Kışkırtmalar ve boykotlar
İkinci dönem, yani baharın gelişiyle, ODTÜ her zaman olduğu gibi hareketlenmişti. 2008 yılının ortalarına doğru gerçekleşen Aktütün Karakolu baskını üzerine, birkaç sağ görüşlü öğrenci duygusal manipülasyon ile bir yürüyüş düzenlediler. Organik olarak oluşmuş gibi lanse edilen bu yürüyüşe katılım az olmadı. Fakat çoğu öğrenci attırılmaya çalışılan “ülkücü” sloganlar karşısında rahatsızlıklarını dile getirdiler.
Ancak, 2008 Mayıs’ının ODTÜ’ye getirdiği büyük değişim rüzgarları yadsınamazdı. O ay okulun 18 yurdunda birden kantin boykotları yapılmaya başlandı. Yüksek fiyatlara, kalitesiz yiyeceklere isyan ederek her yurtta öğrenciler bir araya geldi. Görev paylaşımı yaparak final dönemine kadar boykotu kesintisiz sürdürdüler. Kantincilerin tehditlerine, çalışanlarını işten çıkartmalarına rağmen tüm istenenler bütün kantinlerde kabul ettirildi. Yemek fiyatları ucuzladı, bazı kantinler el bile değiştirdi.Yalnızca yurt yerelinde biraraya gelmiş öğrenciler daha sonra her gün, bazı yurtların kötü durumunu protesto etmek için yurtlar bölgesinde davullu zurnalı yürüyüş düzenlediler. ODTÜ, hakkını korumaya ve kazanmaya yeniden başlamıştı. Yürüyüşler bazen rektörlüğe, geceleri de rektörün evine kadar gidilerek yapılıyordu. Tüm öğrenciler biraradaydı, taleplerini bildiriyorlardı. Sonunda da kazandılar. Bu hava ODTÜ’yü yaz aylarında da terk etmedi. Sayıca az ODTÜ’lü yaz okulunda bile, Melih Gökçek’in iddiaları karşısında okullarından kalkıp belediye binasının önüne kadar giderek, Gökçek’e ve tüm politikalarına karşı olduklarını dile getirdiler.

Soruşturma, gözaltı, tutuklama, JİTEM, jandarma

2008-09 yılı yine iyi başlamıştı ODTÜ’de. Yalnız, gece gündüz, her gün açık olan, öğrencilerin sürekli stüdyolarda çalışması gereken Mimarlık Fakültesi’ne tepkiye rağmen kameralar takılmıştı. Mimarlık topluluğu mücadeleyi başlatmış ve “kameralar varsa biz yokuz” demişlerdi. Bu sürece diğer topluluklar da destek vermeye çalışıyordu.Fakat Barış Günleri sonrası toplulukların ortak hareket edememesi eleştiriliyor, üzerlerindeki ataleti bir an önce atması gerektiği tartışılıyordu ki, yemekhanede gerçekleşen olay ile sallandı tüm okul. Okuldaki tüm yaşam alanlarımızda gözetlenmemiz/izlenmemiz yetmiyormuş gibi, JİTEM elemanı olduğu sonradan anlaşılan, öğrencileri “fişlemek” için okula gönderilmiş/sokulmuş bir jandarma askeri cep telefonu ile yemekhanedeki öğrencileri çeker. Olaya müdahale edilmiş, JİTEM elemanı ise öğrencileri tehdit etmişti. Aradan belli bir zaman geçtikten sonra ise çeşitli suçlamalarla (suçlamalardan biri Taylan Özgür’ü övmek!) 21 arkadaşımız gözaltına alınmıştı. Bu yetmemiş, 3’ü de F tipi cezaevlerine konmuştu, ki hala oradalar. Güya özgür üniversite ODTÜ’de JİTEM elemanları kol gezmekte, öğrenciler yurtlarından, evlerinden gözaltına, hapislere alınmaktadır.Tüm bu olayların en can alıcısı ve en kitleseli 18 Mart 2009’da yaşandı. Fizik bölümü önünde normalde sürekli açılan standlardan birine sağ görüşlü bir öğrenci saldırmış, etrafta durumu farkeden öğrenciler de olaya müdahale etmişlerdi. Fakat, birden olay yerinde jandarma bitivermiş; o sırada kütüphanede olan arkadaşlarımıza cop ile müdahale ederek bir kişiyi de gözaltına almışlardı. Bu provokatif olduğu apaçık olayın üzerine, hiç bir planlanmış hareket olmadan, yüzlerce öğrenci ODTÜ A4 girişindeki jandarma karakolunun önünde toplandı. Amaç gözaltına alınan arkadaşımızı beklemekti.Karakolun önünde tek tük, az kişi ile bazı sloganlar atılması haricinde ne bir kışkırtıcı hareket, ne de herhangi fiziksel güç kullanımı olmamasına karşın, jandarma yapılan “eylemin” yasadışı olduğunu söyler söylemez panzerden su sıkmaya başlamıştı. Ne olduğunu ilk anda anlayamayan öğrenciler silkindi ve bir saf oluşturuldu. Bunun üzerine jandarma fişek atmaya başladı. Fişekten yayılan gaz öğretim elemanlarının ve konukların kaldığı bölgenin üzerini kaplayacak kadar çoktu. Tazyikli suyla beraber biber gazı ile müdahale etmeyi yeterli görmeyen jandarma, “kendi söktüğü kaldırım taşlarını da öğrencilere atarak” haksızlığını kanıtlamak istercesine saldırdı sadece arkadaşını bekleyen bizlere. Uzun süre çatışmanın ardından öğrenciler bir sonraki gün daha kesin bir tepki vermek için planlar yapmaya başladılar. Tüm bu olayların üzerine, Özgürlük Günleri fikri doğdu.

İlk cevap: Özgürlük Günleri

Özgürlük günleri tartışılırken, okulda özel güvenlik ve kameraların artması, rektörlüğün 18 Mart saldırısı hakkında yalan yanlış tutumlu açıklaması, Kültür İşleri Müdürlüğü’nün baskıları ve sansürleri gibi bir çok şey de göz önünde bulundurulmuştu. Bunun üzerine somut talepleri olan bir etkinlik ve eylemlilik ortaya çıktı ki, tüm bu on gün çerçevesinde bütün etkinlikler hava koşullarına rağmen büyük katılım ve coşku içerisinde gerçekleştirildi.22 Nisan günü ise, gün içi tamamen yağmurlu olmasına rağmen, önce rektörlüğe 500’e yakın öğrencinin katıldığı bir yürüyüş düzenlendi. Yürüyüşe KESK’e bağlı sendikalardan, Haber-Sen’den bir çok yönetici ve Eğitim-Sen Genel Başkanı Zübeyde Kılıç da katıldı. Daha sonra da öğrenci forumunda buluşuldu. Rektörlükle yapılması talep edilen görüşme konuşuldu. Önümüzdeki hafta gerçekleşmesi muhtemel olan görüşmede tüm öğrenci toplulukları bütün baskı unsurlarının hesabını vermesini isteyecek rektörlükten. Öğrencilerin yapmak için can attığı faaliyetlere okulun koyduğu engellerin görmezden gelinemeyeceği, “özgür ortam” lafının ancak lafta kaldığının anlaşıldığı rektörlüğün de farkında olduğu bir şey artık, Özgürlük Günleri etkinlikleri ve eylemleri ile.22 Nisan akşamı yapılması planlanan ikinci ve son eylem ise, jandarma karakolunun önüne yürünmesi fikriydi. Rektörün, Öğrenci Temsilciler Kurulu’na söylediği, “okulda bir şiddet vakası yaşanmadığı takdirde jandarma müdahale etmeyecek” sözünün pek de doğru olmadığı bu eylemde anlaşıldı. Çünkü oraya yürüyüş yapan öğrenciler olarak iki panzerin tazyikli su sıkmak için bizi beklediğini, iki tane de astsubay/subayın ellerindeki amatör video kameralarla gelen öğrencileri çektiğini gördük. Bu yapılan komik ve anti-demokratik uygulamalara karşı ODTÜ öğrencileri olarak hiç de susmak niyetinde olmadığımızı, son 29 yıldır koyun güder gibi üniversite “yöneten”, koltuk sevdalısı, ilerleme karşıtı ve sermaye yanlısı tüm kişiler ve grupların artık anlamaları için ilk cevap olarak düzenlediğimiz ODTÜ Özgürlük Günleri etkinliği böylece sona erdi.

Kamera yok biz varız

Somut taleplerimizi ortaya koymuş ve bir yol haritası çıkartmıştık, günleri düzenlerken. Taleplerimizden biri de başından beri Mimarlık Fakültesi’ne takılan kameraların çıkartılmasıydı. Tüm topluluklar olarak verdiğimiz mücadeleler ve yaptığımız eylemler sonucu kameralar dekanlık tarafından söktürüldü. Hocaların ve yönetimin takılması için istekli olduğu kameraların bir pazar günü gizlice ve çarçabuk sökülmesi de manidardır.ODTÜ öğrencileri, fakültelerine, yurtlarına, kampüsüne ve üniversitesine, yaşadığı şehire her zaman sahip çıkacak, her zaman haklının, ezilenin, hakkını arayanın yanında olacaktır. ODTÜ, geçmişinde de bunu gösterdiği gibi, geleceğinde de bunu göstereceğinin sinyallerini vermiştir. ODTÜ tüm baskılara ve sansüre karşı haykırmış ve Türkiye’de ilk kez üniversitelere takılan kameraları söktürerek, ilk kazanımını elde etmiştir. Bunun diğer tüm üniversitelere örnek teşkil etmesi umuduyla...

Yazar: Ekin Can Göksoy

opening

Gülsün Karamustafa
Preview/ açılıs: 29.04.09 19-21
Exhibition/ sergi: 30.05.09 – 24.04.09
Open/ açık: tue-sat 12-18/ salı-cum 12-18
Rodeo
Tütün Deposu // Lüleci Hendek Caddesi No 12 Tophane 34425 Istanbul TR
T + 90 212 2935800 www.rodeo-gallery.com info@rodeo-gallery.com

Gülsün Karamustafa
OPENING

April 30 – May 23, 2009
Opening: Wednesday, April 29 // 18:00 – 21:00

Opening is a gesture. Opening is curiosity. Opening is generosity. Opening is a necessary act. Opening can be traumatic but also cathartic. Opening is the first solo exhibition of Istanbul based Gülsün Karamustafa in Rodeo. Opening focuses on the personal in Karamustafa’s work and introduces again a lesser known part of her big work in the audience.

Gülsün Karamustafa opens up her world, and what comes out are memories, fabrics, photographs, stories, objects, texts; material we felt the need to bring back in life. Opening has no intention to act retrospectively; its main intention is to bring back to the present important personal but at the same time historical works of the artist. Her work in Opening is a constellation of family stories, memories, and flash backs from her childhood. Through our engagement with this introspection, we get a grasp of the decades’ succession from the 70s to today in Istanbul.

This exhibition focuses on assemblage as a practice of Karamustafa and the process of putting things together. Sampling with objects and kitschy ephemera makes this world a colorful happy-sad space. The interior is where the personal evolves and experimentation with family material and feminine objects develop. The father as an influential figure in the family structure and his job as a radio producer deeply informed the piece Chronographia, a work made from the magazine covers of Radio Week (Radyo Haftasi); the pages within the magazine brought Time as it Was/ Time in Color in life, a series of beautiful prints that reflect these days and the introduction of color in our lives through television, printing techniques, and the media.

Karamustafa in the 1980s has innovatively been working with fabric collages, another indoor, female practice that represents a specific aesthetics of migration that has dominated Istanbul since the late ‘60s. Appropriation has been her game after she stopped painting and here she offers a rich variety of her works through the last decades.

beware aware / bugunlerin yarini da var

Do NOT Touch The Internet!
Citizens Ready For A Fight Across The European Union.
The privatization of the Internet could be decided in the next fewweeks. On May 5th, the European Parliament will vote on a package ofmeasures which will affect the national laws of all EU countries.The European Parliament is about to give up our rights to an open access to the Internet to protect the interests of Entertainment and Communications multinationals. A civil campaign by organizations of the whole European Community will be simultaneously launched tonightin order to prevent the privatization of the Internet and to defendthe democratic right to access to information and digital tools.
This campaign includes:
1 - An informative website explaining what the so called "Telecommunications Package ", which is about to be voted on in theEuropean Parliament, is, why it is so dangerous for the future of citizens. the impact on their daily economy, as well as useful information and tools created by citizens for citizens, including openletters, press releases, a blog and video material: http: // www.blackouteurope.eu/

2 - A letter to members of the European Parliament that it is being sent by hundreds of organizations and citizens (one EuroParliamentarian recognized that they are receiving as many as 200letters a day):http://www.blackouteurope.eu/act/letter_to_meps.html

3 - An automatic system that allows citizens to send the letterdirectly to all the Members of the European Parliament:http://blackouteu.wordpress.com/directly-send-to-parlamentarians/

4 - A system to monitor their vote in the matter:http://blackouteu.wordpress.com/follow-their-vote/And

5 - A Europe wide casting for “grandmothers” to create aninter-European viral video:Fortheinternet.wordpress.com/Take Part!
“Grandma, help them as they do not know what they are doing".
On the occasion of the vote in the European parliament of the Telecomspackage on May 5, a video contest has been launched on YouTube. This is to remind members of the European Parliament that they need ourvote in June. The Internet still provides us with the tools to watchand judge their actions. And we need this to continue.

Find out: Do not allow the European Parliament to privatize the Internet! Actnow! Tomorrow it is too late!
We Still Can Put Pressure On Them - We Gave Them Our Vote - We Vote Again In June. Remind Members Of The European Parliament!
Spread the info

Hüseyin Bahri Alptekin: La moquerie mondiale

[Küresel Güldürü]

Maison Folie de Wazemmes, Lille,
Fransa, 30 Nisan - 7 Temmuz, 2009

Platform Garanti Güncel Sanat Merkezi, Europe XXL Lille 3000 kapsamında, Hüseyin Bahri
Alptekin’in vefatının ardından gerçeklesecek olan ilk kapsamlı sergiyi düzenliyor.
Europe XXL Lille 3000 Lille Bienali: 20 yıl önce Berlin duvarının yıkılmasıyla yeniden tanımlanan Yeni Avrupa'yı bienal kapsamında kesfetmeye çalısıyor.
“Europe XXL: East is the new West is the new East…” baslıgı altında Berlin, Budapeste, Varsova,
Zagrep, Moskova gibi kentlerin yanında Istanbul da var. Bu çerçevede Platform Garanti, Hüseyin Alptekin; Garanti Galeri ise, "Mapping Istanbul" sergileri ile bienalde yer almaktalar.
Bienal 14 Mart - 12 Temmuz tarihleri arasında gerçeklesiyor./

Maison Folie de Wazemmes’in tümünü kaplayacak olan “Hüseyin Bahri Alptekin: La moquerie
mondiale" [Küresel Güldürü] sergisinde sanatçının Heterotopya, Winter Depression, Karakum gibi enstelasyonları ve 2007 Venedik Bienali, Türkiye Pavyonu’nunda yer alan, fotografik sekansların ardarda getirilmesinden olu!an Incident-s gibi videoları izlenecek. Sergi, Hüseyin Bahri Alptekin’in enstelasyon ve videolarının yanı sıra çogu zaman kendini yazı yerine sözlerle ifade etmeyi seven sanatçının belgesel niteligindeki konusma kayıtlarını ve düsünme biçimlerini anlatmak amacıyla, arsivinden nesneleri de içeriyor.
Sergideki isler, Hüseyin Bahri Alptekin'in arastırmalarının ana kanallarına deginmekte.
Örnegin, 1989 yılında Berlin Duvarı’nın çöküsü ve Sovyetler Birligi'nin dagılmasının ardından
tasarımcısı anonim, hiyerarsilere ragbet etmeyen, serbestçe dolasan imge ve nesnelerin birbirlerinedokunmalarını, yan yana durmalarını, üst üste gelmelerini irdeleyen Heterotopya aynı zamanda sanat eserinin ontolojik bir nesne oldugunu göstermekte. Winter Depression enstelasyonu ise depresyonun bir zaman kipi oldugu kadar, mekanın ortasında duran divanla bir yer kipi de olabilecegini hatırlatıyor. Karakum enstelasyonu "degerli" olanla "kayda deger bulunmayan" kültürel imgeler arasındaki karsılıklı geçislere isaret etmekte.
Devasa bir ucuz plastik torba olan Karakum Camel sigarasının paketinin üzerindeki imgenin apartılıp yerellestirilmesinden olusmus. Üzerinde "Disposed in Middle Asia" [Orta Asya'ya yayılmıs] yazan torbanın geldigi "özgün" sigara paketi de egzotik ve klise bir Orta Dogu imgesinden apartılmaktaydı. Imgenin göçebeligi, bunun gibi sıradan, "taklit"
torbaların kullanıcılarının da yerlerinden edilmisler oldu"unu hatırlatmakta.

Hüseyin Bahri Alptekin’in ar!ivi ve kütüphanesini bünyesinde barındıran Platform Garanti Güncel Sanat Merkezi aynı zamanda sanatçının hayatı ve eserleri üzerine detaylı bir arastırma yürütmektedir.

ya hawa beirut, beyrut'u ozledim

Since the end of the civil war in 1990, Beirut has become a fertile ground for radical and innovative art making and critical thought. Out of Beirut (Modern Art Oxford, 2006) introduces recent work by artists living in the city across the visual arts, film, performance and architecture. Issues of history, memory, identity and the reconstruction of the public and private sphere within the context of globalisation are central to this work. International in scope, the varied forms of practice encompassed by the exhibition raise questions about the role of art and artists within changing societies and the ways in which artistic expression born out of specific contexts can speak of broader realities with which we might identify. The exhibition includes new works made for the exhibition, among them, a powerful new installation by artist and film theorist Jalal Toufic and new photographic and video work by Walid Raad and Akram Zaatari. Artists in the exhibition include Ziad Abillama, Tony Chakar, Ali Cherri, Joana Hadjithomas and Khalil Joreige, Lamia Joreige, Bernard Khoury, Lina Saneh, Rabih Mroué, Walid Raad, Walid Sadek, Jalal Toufic, Paola Yacoub and Michel Lasserre, Akram Zaatari.

Fully illustrated and featuring artists’ writings, interviews and new essays by Simon Harvey, Kaelen Wilson-Goldie and Suzanne Cotter, Out of Beirut offers invaluable insight into artistic practice emerging from the city.

Beirut Bereft, a Sharjah Biennial publication

BEIRUT BEREFT, ARCHITECTURE OF THE FORSAKEN AND MAP OF THE DERELICT.

by Rasha Salti

Beirut Bereft, Architecture of the Forsaken and Map of the Derelict is a collaboration between photographer Ziad Antar and writer Rasha Salti at SB09, that includes the production and publication of a book, as well as an exhibition of photographs.
To the image of its political, social and cultural scapes, Beirut’s urban landscape still bears markers, scars and vestiges of its seventeen-year long civil war, more than fifteen years after the cessation of violence. Bullet-riddled facades, charred walls, shell-gaped floors can be sighted often enough for one to ponder the weight of the toll of the war. These vestiges stand as glaring effigies of the tragedy, loss and pain of the experience of enduring a civil war. Their owners have not reclaimed or fixed them for a wide variety of reasons no doubt, but essentially they boil down to lack of means or motivation. Frozen snapshots of chapters in the war, yet to be resolved, yet to find closure.
Peppered through the city’s fabric are other buildings, unfinished, often in their bare concrete shell. While each one must have a story, at face value, they symbolize failure. Tucked between “functional” buildings they are cast out from attention and thus have slipped from visibility. These unfinished buildings were built in the 1970s,1980s, and 1990s, throughout the interrupted chapters of the war. As real-estate and construction became amongst the preferred avenue for making quick profits and laundering illicit funds, the wealth of warlords often consolidated in property.
These unfinished buildings, whose construction has usually stopped a few steps short of completion, were used during the war by militia fighters as temporary ‘encampments’, rooms were furnished with basic materiel to accommodate for sleep and meals. Higher floors and rooftops were used for sniping, facades and windows of lower floors were buttressed with sandbags and used for securing upper-hand in range of fire over the thoroughfares they accessed onto. If the structure of the building afforded underground levels, these were used as ‘prisons’, where ‘enemy’ militia fighters were stowed as well as kidnapped citizens. As the serial episodes of the war unfolded, the cast of protagonists changed, and the schisms of enmity and alliances changed, so did the map of control of the city’s neighborhoods. Unfinished buildings morphed into encampments and became strategic landmarks in the battles between militia groups seeking to expand their control. When the violence was halted and negotiations for the post-war peace accord negotiated, the fighters packed up and emptied the buildings. Their status as ‘landmarks’ was suddenly arrested, and they once again became the failed, unresolved projects imbricated within an urban fabric that was eager to move forward and thrive. These bare-faced concrete edifices, guarded by rusted fences, seem like the embodiment of metaphoric structures for the country’s power elite, its meshwork of relations and the destiny of capital that rules its recent history and present. Today they stand bereft, at once encasing sorrow, destitution and abandonment, surly evidence of failures, nagging reminders of what is systematically cast away from sight, representation and narrative.
To the image of its political, social and cultural scapes, Beirut’s urban landscape still bears markers, scars and vestiges of its seventeen-year long civil war, more than fifteen years after the cessation of violence. Peppered through the city’s fabric are other buildings, unfinished, often in their bare concrete shell. Tucked between “functional” buildings they are cast out from attention and have slipped from visibility. Built in the 1970s,1980s, and 1990s, throughout the interrupted chapters of the war, they were used during the war by militia fighters as temporary ‘encampments’, rooms were furnished with basic materiel to accommodate for sleep and meals, higher floors and rooftops were used for sniping, facades and windows of lower floors were buttressed with sandbags. These unfinished buildings morphed into encampments and became strategic landmarks in the battles between militia groups seeking to expand their control. When the violence was halted and negotiations for the post-war accord negotiated, the fighters packed up and emptied the buildings. Their status as ‘landmarks’ was suddenly arrested, and they once again became the failed, unresolved projects imbricated within a bustling urban fabric. Today, these bare-faced concrete edifices, sometimes guarded by rusted fences, stand bereft, at once encasing sorrow, destitution and abandonment, surly evidence of failures, nagging reminders of what is systematically cast away from sight, representation and narrative.

28. Nisan. 2009, Salı günü saat 6.30’da Babylon Lounge’da “Venedik 53. Uluslararası Sanat Sergisi, Venedik Bienali Türkiye Pavyonu: Lapses / *”

28. Nisan. 2009, Salı günü saat 6.30’da Babylon Lounge’da “Venedik 53. Uluslararası Sanat Sergisi, Venedik Bienali Türkiye Pavyonu: Lapses / *” basın toplantısı ve projenin üç ciltlik kitap serisinin tanıtımı gerçekleşecek.

www.venicebiennial-turkey.org

LAPSES / *
Sanatçılar: Banu Cennetoglu • Ahmet Ögüt

Küratör: Basak Senova
Asistan Küratör: Nazlı Gürlek
Komiser:Istanbul Kültür Sanat Vakfı (IKSV)

Proje Koordinatörü: Üstüngel Inanç (IKSV)
Serginin Mekansal Tasarımı: Basak Senova
Grafik Tasarım: Eray Makal, 12punto

“CATALOG/KATALOG 2009”
Tasarım Danışmanı: Bülent Erkmen“CATALOG/KATALOG 2009”
Baskı Öncesi Hazırlık: Oğuz Yaşargil, BEK“www.catalog2009.info”
Teknik Danışman: Etkin Çiftçi

“infilak Etmiş Kent” Proje Asistanı: Suat Ögüt
Teknik Amirler: Kemal Yiğitcan, Gülay Ayyıldız Yiğitcan
Yapım: Atakan Avcı, Ender Çil, Emre Güngörmez, Sani Karamustafa, Can Küngör,Suat Ögüt
Medya ilişkileri: Idil Kartal, Ayse Bulutgil, Berna Özdemir, Ezgi Göksu (IKSV)

Kitaplar
Editörler: Başak Şenova (Cilt 1, 3), Jalal Toufic (Cilt 2)
Editör YardımcısıNazlı Gürlek (Cilt 1, 3)
Yazarlar: Gökhan Akçura, Daniel G. Andujar, Remco de Blaaij, Sezgin Boynik, Yane Calovski, Banu Cennetoglu, William Chittick, Hans D. Christ, Iris Dressler, Alex R. Galloway, Korhan Gümüs, Nazlı Gürlek, Erhan Muratoglu, Ceren Oykut, Ahmet Ögüt, November Paynter, Mounira Al Solh, Cem Sorguç, Levent Soysal, Başak Şenova, Pelin Tan, Kenzo Tange, Jalal Toufic, Paul Virilio, Mushon Zer-Aviv.

Çeviri: Nuşin Odelli (Cilt 1, 2, 3), Funda Şenova Tunalı (Cilt 1)
Türkçe Düzelti: Emre Ayvaz, Ilkay Baliç (Cilt 1, 2, 3), Erhan Muratoğlu (Cilt 1, 3)
ingilizce Düzelti: Nuşin Odelli
Grafik Tasarım: Eray Makal, 12punto

Baskı Öncesi, Baskı ve Cilt: Ofset Yapımevi, Çaglayan Mahallesi, Sair Sok. No:4, Istanbul, Turkey
ISBN: 978-975-7363-77-4
First edition • Birinci Baskı
Istanbul, April / Nisan 2009
© Istanbul Kültür Sanat Vakfı, Istiklal Caddesi No: 64, Beyoglu 34435 Istanbul

Everything has a name, or the potential to be named

Maria Thereza Alves, Vasco Araujo, Alberto Baraya, Matthew Buckingham, Luis Camnitzer, Antonio Caro, Abraham Cruzvillegas, Jimmie Durham, Andrea Geyer, Miler Lagos, Gabriel Sierra.

1st May 2009 - 21st June 2009

Opening: Thursday 30 April, 7-9pm

Gasworks

Exhibition curated by Anna Colin and Catalina Lozano

Everything has a name, or the potential to be named* is a group exhibition that focuses on how European colonial powers during the 17th and 18th Centuries appropriated the natural environment in the Americas. The exhibition features works which address how organisms, land and people have been respectively classified, renamed and dislocated by generations of explorers and colonisers, as a consequence of economically and scientifically motivated expeditions by European empires to the Americas. These forms of cultural domination – from the re-naming of a region, to the classification of a medicinal plant – have left lasting legacies, which remain in common use today.

In reconsidering this history many of the artists in the exhibition critically re-appropriate such colonial interpretative systems. By examining the relationship between land, language, botany and colonialism, they reveal the imperialist quest to produce a universal index with which to perceive and tame the other and the ‘unknown’. They do so through research, documentary, film and mapping practices; via text and outdoor interventions; and by using tactics, which are often humorous, to evade or overcome determinism.

To name a few of the works shown in the exhibition: In his film Muhheakantuck – Everything has a Name, 2003, Matthew Buckingham recounts the vain expedition led by Henry Hudson in 1609 to find a passage from the Atlantic to the Pacific oceans, and the encounter with Native Americans along the way. The film is a journey above the Hudson River: narrated by the artist, the script drifts from factual information to personal meditations on colonial claims to what isn’t under their control. “Everything has a name, or the potential to be named, but who does the naming when the unknown is falsely assumed not to exist?”

The Panama Canal, the delayed colonial engineering plan which, three hundred years after Hudson's crusade enabled a direct link between the two oceans, is the object of investigation of Luis Camnitzer's installation. Using archival material from newspaper articles, to letters and photographs of mostly European origin, Amanaplanacanalpanama, 1995, relates a familiar colonialist narrative of conquest on a new trade route.

Andrea Geyer's Spiral Lands / Chapter 2, 2008 investigates what constitutes one of the longest struggles for social justice in North America, namely the ongoing dispossession of lands from Indigenous people. Photographs of previously populated landscapes in the American Southwest accompany an audio lecture which combines the voices of the ethnographer, philosopher, historian and artist, both native and non-native, across time and geographies.

Alberto Baraya's Herbarium of Artificial Plants, 2001-present references 18th and 19th Century botanical expeditions and systems of classification. Borrowing from Carolus Linnaeus' taxonomic procedures, Baraya has constituted a herbarium of a few hundred specimens of artificial plants of largely Chinese production. Looking for artificial plants in some of the most fecund places on earth, Baraya points to current forms of desire in the consumption, use and ownership of nature. By using the format of the herbarium, Baraya allows for comparisons to be made with colonial approaches to the natural environment.

Anecdotes and non-academic findings further feed the imagination of artists whose works are presented in the exhibition, with humour often remaining one of the most effective strategies to approach centuries old histories whose legacy never cease to mark the present.

In the lead to the exhibition, Miler Lagos and Gabriel Sierra will complete a residency at Gasworks and produce new work for Everything has a name, or the potential to be named. Additionally, Gabriel Sierra will develop the exhibition's design and remodel Gasworks' reading area into a permanent feature of the space.* “Everything has a name, or the potential to be named, but who does the naming when the unknown is falsely assumed not to exist?” is extracted from the text of the voice-over of Matthew Buckingham's film Muhheakantuck—Everything Has a Name, 2003.

Wednesday 29 April, 5 – 7pm

Jimmie Durham and Andrea Geyer: A Conversation

Venue: Ian Gulland Lecture Hall, Goldsmiths, New Cross, London SE14 6NW

The two artists will be in conversation about their respective artistic engagement with issues of appropriation – of land, language and culture – and of the fabrication of history, resulting from colonialism and capitalist economy.

for the rest: www.gasworks.org.uk

saygiyla: j.g.ballard (1930-2009)

INTERVIEWER How does a book take shape for you?
BALLARD That’s a vast topic and, to be honest, one I barely understand. Even in the case of a naturalistic writer, who in a sense takes his subject matter directly from the world around him, it’s difficult enough to understand how a particular fiction imposes itself. But in the case of an imaginative writer, especially one like myself with strong affinities to the surrealists, I’m barely aware of what is going on. Recurrent ideas assemble themselves, obsessions solidify themselves, one generates a set of working mythologies, like tales of gold invented to inspire a crew. I assume one is dealing with a process very close to that of dreams, a set of scenarios devised to make sense of apparently irreconcilable ideas. Just as the optical centers of the brain construct a wholly artificial three-dimensional universe through which we can move effectively, so the mind as a whole creates an imaginary world that satisfactorily explains everything, as long as it is constantly updated. So the stream of novels and stories continues . . .

manon

Manon Manon Non tu ne sais sur'ment pas Manon A quel point je hais Ce que tu es Sinon Manon Je t'aurais déjà perdue Manon Perverse Manon Perfide Manon Il me faut t'aimer avec un autre Je le sais Manon Cruelle Manon Manon Manon Non tu ne sauras jamais Manon A quel point je hais Ce que tu es Au fond Manon Je dois avoir perdu la raison Je t'aime Manon

MANON

April 29 - June 30 2009

Curated by Gianni Jetzer

Opening Reception: TUESDAY APRIL 28 2009, 6 - 8 PM

Swiss Institute / Contemporary Art 495 Broadway / 3 RD FloorNew York / NY 10012

http://www.swissinstitute.net

can altay+ jeremiah day

merce

gecen persembe hayatim boyunca unutamayacagim bir performans izledim. merce cunningham'in yeni koreografisi "nearly ninety". cunningham'in doksaninci yasgununde ilk kez sahnelendi. beden mekan algilarimizdaki degisimin donum noktasi olarak neden onun koreografilerinin gosterildigini dunya gozuyle o hala hayattayken gorme sansini yakaladigim icin mutlu oldum. cok.

sade, bagirmadan, dalga dalga akarak, izleyicisine nebzeler halinde nufuz ederek. danslari tikanikliklara mentol etkisiydi.

performanstan sonra sahneye davet edildiginde merce tekerlekli sandalyesinin uzerinde minicikti. izleyciler arasinda hala hayatta olan kendi arkadaslari da vardi. dakikalarca ayakta alkislandi. sonra koca salon hep beraber ona happy birthday sarkisi soyledik. cok mutlu gozukuyordu. yasamini bitirmeden isinin bu kadar takdir edildigini gormek bir baska olmali.

butun performans boyunca sahnenin kosesine yansitilan gokkusagi john cage'in de anisina o gece daha bir anlamli geldi.

ps: herkes yazdiklarim hakkinda istedigini dusunmekte ve istedigi yorumu yapmakta ozgur. her yazilan da sahibini baglar. YTJ hakkinda girdigim postada tasin, yaptiklari birbirleri uzerinden degerlendirilen sanatcilara degil bu degerlendirmeyi yapan tembel elestirmenlere gittigini anlamak cok zor olmasa gerek. meraklilari bahsettigim jerry saltz yazisini bulup okuyabilir.

zaten yazacaktim ama bu vesileyle soylemis olayim; arkadasim/meslektasim adnan'a ispanya'daki sergisi icin basari ve bol sans diliyorum. kulaga gayet iyi geliyor, umarim her sey istedigi gibi gider.

Slavs and Tatars

Slavs and Tatars
Kidnapping Mountains

Su 26 April 2009 14:00 (Opening exhibition)
Su 26 April → Sa 13 June 2009

Keep your majorities close but your minorities Closer.

Slavs and Tatars (“Slaves and Tarts”) is a collective consisting of Victoria Camblin, Kasia Korczak, Payam Sharifi and Boy Vereecken, that responds to a mental environment that extends from the former Iron Curtain to the Great Wall of China: the romanticised but often-neglected atmosphere of exchange between Slavs, Caucasians and Central Asians. With a malicious sense of humour and polemic they make a play on often Western-oriented cultural registers (design, art, fashion, politics, publicity) and thus formulate a kaleiscopic alternative to the reduction processes in the popular media. At the same time, they avoid long exegetische debates about language and identity: their typical attitude surpasses many faults in the region, including multi-faceted actions of infiltration, striking one-liners and references to significant digressions from history. The overall picture thus developed can be simply described as a vibrant mosaic of brutal ideas and romantic polemics (or vice versa).
Kidnapping Mountains, their exhibition in Network, focuses specifically on the Caucasus and is accompanied by a publication in which research and creation merge seamlessly into one another. The book will be presented at the opening of the exhibition and will be further explained by Kasia Korczak during the event Form Follows F***tion 2.

Netwerk / centrum voor hedendaagse kunst
Houtkaai, B-9300 Aalst, België
http://www.netwerk-art.be

a few retrospectives in cologne

Open Space/Art Cologne April 21 - 26, 2009
A FEW RETROSPECTIVES IN OPEN SPACE
by Cevdet Erek

Cevdet Erek’s (1974, Istanbul) presentation at OPEN SPACE at Art Cologne is a direct intervention into the common fair architecture. As an artist, architect and musician, Erek as no other artist plays with space and time components. He composes and (re)composes his works as ingredients of grand ideas which are materialized through continuous output processes of intermediary products. Works as SSS (Shore Scene Soundtrack) and Studio, which are based on direct representation and staging of retrospective action, embrace artist’s hands producing either a soothing sound on the surface of a carpet or drumming a frantic rhythm on a solid surface, thus transforming a performative action into a memory of a landscape and ‘merely levelling the gap between two supposedly
opposing spheres: time and space’.

Maxine Kopsa, "Just in Time", cat. Stedelijk Museum CS, Amsterdam

su isa'nin isine bak- new york sanat alemi notlari

adi sakalara malzeme olan anli sanli younger than jesus acildi. acilisina da gittik. bir turlu oturup yazma firsati bulamadim. ahmet ve pilvi, november, sylvia ve xurban'dan hakan istanbul baglantisi olarak acilistaydi. ortaligin ne kadar kalabalik oldugunu soylemeye gerek yok. ama isin guzel tarafi kalabaligin genel new yorker hip acilis kalabaligi degil uluslararasi olmasiydi. gelebilen, kendini geldirttirebilen sanatcilar oradaydi.

november soylediginde bi de gozlerimle goreyim dedim. sergide turk kosesi yapmislar resmen, ahmet ve emre'nin islerini yanyana yerlestirip yanina da haris epamonida'nin isini koymuslar. cok yaratici gercekten. ama serginin mantigini da ortaya koyan kucuk bir ornek. bu kulturlere ozenliyiz hepsini parcalara boler birbirinin yanina koyar baska turlu bir iletisimi baltalariz, modeli benim canimi cok ama COK SIKIYOR. bu anlamda sergi bir nevi hayvanat bahcesi ya da themepark olarak gorulebilir acikcasi.

kalabalik sergilerden de cok daraliyorum, new museum'un bu sergiyi bu kadar kalabalik yapmasinin amaci tabii hem whitney'in elinden bienal kozunu almak hem de bienal trienal bol olsun cok olsun gucumuz gorunsun hesabi. yine de bu kadar kalabaliga gore yerlestirmeler ortalama seviyede iyiydi. ama is secimleri acik soylemeli, turk kosesinden anlasilmistir, populistti. tabii pekcok ismin islerini de gezenler gorenler biliyordu. amerikali sanatcilarin yerlesim alanlarinin daha genis oldugu da dikkatlerden kacmadi.

malum kriz donemi yeni komisyon da yapilmamisti meshur genc isimlerden. benim ilk geziste sevdiklerim 3D Aids Collective, Dineo Seshee Bobape, Cyprien Muresan, Tigran Khachatryan ve Tala Madani'nin isleriydi. Burali elestirmenler Cyprien Gaillard'i pek seviyorlar, bir de yeni yildizlari Ryan Trecartin'i yere goge koyamiyorlar.

ote yandan sergi, boyle bir kusak tanimlanabilirse sayet, kusagin kendisiyle ilgili temel bilgileri ele veriyor. beslenme kaynaklarinin cesitliligi, blog, youtube myspace facebook iletisim ve arsivleme modellerinin sanatcilarin estetik anlayislarina da yansiyan etkisi.
birkac yildir cesitli yerlerde gordugum islerin hepsi bir araya geldiginde dunyayla ve meselelerle ilgilendikleri, ahval ve seraite iliskin bir gorusu olusturmaya calistiklari hissediliyor. bir de hepimizin bildigi gibi guncel sanatin artik tek bir merkezinin olmamasi, pek cok sehrin uretim ve gosterim merkezi haline gelmesi, acik ve net ortada.

gelen iki begendigim sergi yorumunun bir tanesi formcontent'i kuran caterina riva'dan (genc, enerjik, gozu saglam) bir tanesi de e-flux dergi editoru brian kuan-wood'dan geldi.
caterina tum muze bir bilgisayar oyunu gibi, elestirelligin zerresi yok derken brian da bu bir global MFA sergisi yorumunu yapti. (genc sanatci adaylarini sisteme pazarlama icin kullanilan MFA bitirme sergileri pek bi yaygin buralarda) ikisini duydugumda da cok eglendim, buraya yazmak icin ozel izinlerini bile istedim.

geri donersek forma cok duskun olan muhafazakar sanat elestirmenleri icin genc sanatcilarin bu formsuzluk-akiskan estetik hali- anti merkezkac vaziyetleri sasirtici. hala kendi starlarini overken ayni kusaktan baska bir snatcinin etkisinden bahsetmekte sakinca gormuyorlar. neymis efendim Ryan Trecartin oyle sahane bir sanatciymis ki kendi kusagina etkisi simdiden gorulebilirmis Dineo Bobape'nin islerinde. kolonyalizmin modasi hic gecmiyor.
acaba New York da Paris gibi "Ama merkez bendim bendim hala ben olmak istiyorum," krizine mi giriyor, diye dusunmedim degil. gercek su ki New York'u New York yapan kurumlar degil insanlar. hala cok saglam sanatcilar gurultuye katilmadan islerini brooklyn'deki veya east village'daki studyolarinda yapip cogunlukla amerika disinda gostermeye devam ediyorlar.

new museum'un bu sergide puani kurum olarak eksi, hem de baya eksi. sanatcilara yerlestirmeleri yaparken dogru duzgun davranmamislar. sanatcilarin bazilari hasbelkader kuratorlerden bazilariyla tanisabilmis. acilistan once sanatcilara yerlestirmelerin son hali icin bir tur duzenlememisler. sanatcilari birbirlerine bile tanistirmamislar. halbuki ortalik kurator adaylarindan gecilmiyor, birkacina rica etselerdi de yardim alsalardi bari. zaten new museum gercekten yeni nesil sanatcilarla ilgilenseydi, bunu bir indepth arastirmali gelistirmeli workshopli sergi serisi olarak duzenlerdi. ve de serginin kitabini da yeni yazarlara verirdi kendi nesilleri hakkinda yazmalari icin. kitap da sergi de orta kusak kuratorler yeni kusagi degerlendiriyor hali. Marketing maaaarketing deyip gecelim.

kriz notuyla bitireyim. Caterina krizin Londra'yi acayip vurdugunu herkesin cok karamsar oldugunu, New York'un gozune daha iyi durumda gozuktugunu soyledi yemek icin bulustugumuzda. burada da herkes her seyden kisiyor, durum o kadar da iyi degil dedim. kor korune Obamacilardan olmasak da, sonunda bunun New York'daki Obama etkisinden kaynaklandigi konusunda fikir birligine vardik. bugun ishe gelirken gordugum kamyonetin arkasi da ayni seyi soyluyordu "love your president x obama"

bugun kitap gunu

In this landmark collection, world-renowned theorists, artists, critics, and curators explore new ways of conceiving the present and understanding art and culture in relation to it. They revisit from fresh perspectives key issues regarding modernity and postmodernity, including the relationship between art and broader social and political currents as well as important questions about temporality and change. They also reflect on whether or not broad categories and terms such as modernity, postmodernity, globalization, and decolonization are still relevant or useful. Including twenty essays and seventy-seven images, Antinomies of Art and Culture is a wide-ranging yet incisive inquiry into how to understand, describe, and represent what it is to live in the contemporary moment.

In the volume's introduction the theorist Terry Smith argues that predictions that postmodernity would emerge as a global successor to modernity have not materialized as anticipated. Smith suggests that the various situations of decolonized Africa, post-Soviet Europe, contemporary China, the conflicted Middle East, and an uncertain United States might be better characterized in terms of their "contemporaneity," a concept which captures the frictions of the present while denying the inevitability of all currently competing universalisms. Essays range from Antonio Negri's analysis of contemporaneity in light of the concept of multitude to Okwui Enwezor's argument that the entire world is now in a postcolonial constellation, and from Rosalind Krauss's defense of artistic modernism to Jonathan Hay's characterization of contemporary developments in terms of doubled and even para-modernities. The volume's centerpiece is a sequence of photographs from Zoe Leonard's Analogue project. Depicting used clothing, both as it is bundled for shipment in Brooklyn and as it is displayed for sale on the streets of Uganda, the sequence is part of a striking visual record of new cultural forms and economies emerging as others are left behind.

Contributors: Monica Amor, Nancy Condee, Okwui Enwezor, Boris Groys, Jonathan Hay, Wu Hung, Geeta Kapur, Rosalind Krauss, Bruno Latour, Zoe Leonard, Lev Manovich, James Meyer, Gao Minglu, Helen Molesworth, Antonio Negri, Sylvester Okwunodu Ogbechie, Nikos Papastergiadis, Colin Richards, Suely Rolnik, Terry Smith, McKenzie Wark

yine yeni yeniden

Gerald Raunig, Gene Ray (eds) Art and Contemporary Critical Practice
Reinventing Institutional Critique
London: mayfly 2009, 266 pages

'Institutional critique' is best known through the critical practice that developed in the late 1960s and early 1970s by artists and activists who presented radical challenges to the museum and gallery system. Since then it has been pushed in new directions by new generations exploring this legacy and developing the models of institutional critique in ways that go well beyond the field of art. The contributors to the eipcp-project transform as well as to the book that assembles some of the most important theoretical contributions to the project interrogate the shifting relations between 'institutions' and 'critique' proposing new concepts as 'monster institutions', 'instituent practices' and 'institutions of exodus'.

With texts by: Boris Buden, Rosalyn Deutsche, Marcelo Expósito, Marina Garcés, Brian Holmes, Jens Kastner, Maurizio Lazzarato, Isabell Lorey, Nina Möntmann, Stefan Nowotny, Gerald Raunig, Gene Ray, Raúl Sánchez Cedillo, Simon Sheikh, Hito Steyerl, Universidad Nómada, Paolo Virno.

gece leylak ve tomurcuk kokuyor

işten çıktım
sokaktayım
elim yüzüm üstümbaşım gazete

sokakta tank paleti
sokakta düdük sesi
sokakta tomson
sokağa çıkmak yasak

sokaktayım
gece leylâk
ve tomurcuk kokuyor
yaralı bir şahin olmuş yüreğim
uy anam anam
haziranda ölmek zor!

havada tüy
havada kuş
havada kuş soluğu kokusu
hava leylâk
ve tomurcuk kokuyor
ne anlar acılardan/güzel haziran
ne anlar güzel bahar!
kopuk bir kol sokakta
çırpınıp durur

çalışmışım onbeş saat
tükenmişim onbeş saat
acıkmışım yorulmuşum uykusamışım
anama sövmüş patron
ter döktüğüm gazetede
sıkmışım dişlerimi
ıslıkla söylemişim umutlarımı
susarak söylemişim
sıcak bir ev özlemişim
sıcak bir yemek
ve sıcacık bir yatakta
unutturan öpücükler
çıkmışım bir kavgadan
vurmuşum sokaklara

sokakta tank paleti
sokakta düdük sesi
sarı sarı yapraklarla birlikte sanki
dallarda insan iskeletleri

asacaklar aydemir'i
asacaklar gürcan'ı
belki başkalarını
pis bir ota değmiş gibi sızlıyor genzim
dökülüyor etlerim
sarı yapraklar gibi

asmak neyi kurtarır
sarı sarı yaprakları kuru dallara?
yolunmuş yaprakları
kırılmış dallarıyla
ne anlatır bir ağaç
hani rüzgâr
hani kuş
hani nerde rüzgârlı kuş sesleri?

asılmak sorun değil
asılmamak da değil
kimin kimi astığı
kimin kimi neden niçin astığı
budur işte asıl sorun!

sevdim gelin morunu
sevdim şiir morunu
moru sevdim tomurcukta
moru sevdim memede
ve öptüğüm dudakta
ama sevmedim, hayır
iğrendim insanoğlunun
yağlı ipte sallanan morluğundan!

neden böyle acılıyım
neden böyle ağrılı
neden niçin bu sokaklar böyle boş
niçin neden bu evler böyle dolu?
sokaklarla solur evler
sokaklarla atar nabzı
kentlerin
sokaksız kent
kentsiz ülke
kahkahanın yanıbaşı gözyaşı

işten çıktım
elim yüzüm üstümbaşım gazete
karanlıkta akan bir su
gibi vurdum kendimi caddelere
hava leylâk
ve tomurcuk kokusu
havada köryoluna
havada suçsuz günahsız
gitme korkusu
ah desem
eriyecek demirleri bu korkuluğun
oh desem
tutuşacak soluğum

asmak neyi kurtarır
öldürmek neyi
yaşatmaktır önemlisi
güzel yaşatmak
abeceden geçirmek kıracın çekirgesini
ekmeksiz yuvasız hekimsiz bırakmamak

ah yavrum
ah güzelim
canım benim / sevdiceğim
bitanem
kısa sürdü bu yolculuk
n'eylersin ki sonu yok!
gece leylâk
ve tomurcuk kokuyor
uy anam anam
haziranda ölmek zor!

nerdeyim ben
nerdeyim ben
nerdeyim?
kimsiniz siz
kimsiniz siz
kimsiniz?
ne söyler bu radyolar
gazeteler ne yazar
kim ölmüş uzaklarda
göçen kim dünyamızdan?

asmak neyi kurtarır
öldürmek neyi?
yolunmuş yaprakları
ve kırılmış dallarıyla bir ağaç
söyler hangi güzelliği?

kökü burda
yüreğimde
yaprakları uzaklarda bir çınar
ıslık çala çala göçtü bir çınar
göçtü memet diye diye
şafak vakti bir çınar
silkeledi kuşlarını
güneşlerini:
«oğlum sana sesleniyorum işitiyor musun, memet,
memet!»

gece leylâk
ve tomurcuk kokuyor
üstümbaşım elim yüzüm gazete
vurmuşum sokaklara
vurmuşum karanlığa
uy anam anam
haziranda ölmek zor!

bu acılar
bu ağrılar
bu yürek
neyi kimden esirgiyor bu buz gibi sokaklar
bu ağaçlar niçin böyle yapraksız
bu geceler niçin böyle insansız
bu insanlar niçin böyle yarınsız
bu niçinler niçin böyle yanıtsız?

kim bu korku
kim bu umut
ne adına
kim için?

«uyarına gelirse
tepemde bir de çınar»
demişti on yıl önce
demek ki on yıl sonra
demek ki sabah sabah
demek ki «manda gönü»
demek ki «şile bezi»
demek ki «yeşil biber»
bir de memet'in yüzü
bir de güzel istanbul
bir de «saman sarısı»
bir de özlem kırmızısı
demek ki göçtü usta
kaldı yürek sızısı
geride kalanlara

nerdeyim ben
nerdeyim?
kimsiniz siz
kimsiniz?

yıllar var ki ter içinde
taşıdım ben bu yükü
bıraktım acının alkışlarına
3 haziran '63'ü

bir kırmızı gül dalı
şimdi uzakta
bir kırmızı gül dalı
iğilmiş üzerine
yatıyor oralarda
bir eski gömütlükte
yatıyor usta
bir kırmızı gül dalı
iğilmiş üzerine
okşar yanan alnını
bir kırmızı gül dalı
nâzım ustanın

gece leylâk
ve tomurcuk kokuyor
bir basın işçisiyim
elim yüzüm üstümbaşım gazete
geçsem de gölgesinden tankların tomsonların
şuramda bir çalıkuşu ötüyor
uy anam anam
haziranda ölmek zor!

h. h. (1977)

fotoğraf alt başlığı: Engin Çeber'in Metris Cezaevi'nde işkence sonucu ölümüyle ilgili cezaevi kamerası tarafından kaydedilen görüntülerin fotoğrafları dava dosyasına girdi.

ny'da retro yolculuklar: yarın cindy sherman'ın misafiriyiz

GUEST OF CINDY SHERMAN - (unrated)

2008 - USA - English - 88 minutes - Trela Media

Directed by: Paul H-O, Tom Donahue

Featuring: Paul H-O, Cindy Sherman, John Waters, Eric Bogosian, Danny DeVito, Jeanne Tripplehorn, Molly Ringwal

Paul H-O became a fixture of the New York art scene in the 1990’s with his public access show GalleryBeat. Armed with a video camera, he attended art gallery openings amusing some with his candid, witty assessments of their work, but also winning many fans. Among the latter was Cindy Sherman, the press-shy artist who is internationally acknowledged as one of the world’s most gifted and significant visual talents. Cindy invites Paul to her studio for a series of exclusive interviews and through these videotaped encounters, he gains unprecedented insight into her artistic process and a romantic relationship blossoms. Their initial bliss ends when Paul finds himself wracked with anxiety about his own personality becoming subsumed by his role as Cindy’s guest at the celebrity-studded openings and dinners she regularly attends. Filmed over 15 years and including interviews with a veritable who’s who of the art and entertainment world, the film paints a vivid picture of the New York art scene that is also a witty, illuminating look at celebrity, male anxiety, and art.

gidenler görenler anlatsın

Suriye Pasajı
İstiklal Caddesi, No.348, Kat:4
Tünel - Beyoğlu
------------------------------

16 Nisan 2009 Perşembe
20.00
HaZaVuZu - “30 Ağız Binayı Yıkar”

18 Nisan 2009 Cumartesi
15.00
“-1” Güncel Sanat için Geçici Ofis kapsamında
Borga Kantürk : “-1 Güncel Sanat arsivi ve kayda geçmeyeni
tekrar düşünmek: Yeni kayıt ve tartışma olanaklarını
zorlamak”

16.00
Merve Şendil: “Yeraltı kültürünün iletişim aracı: Fanzin”
Underscene, -1 Güncel Sanat / Geçici Ofis I ` de İzmir`den
çıkmış fanzinleri içerikleri ne olursa olsun kaotik bir
kolajla oluşturdukları ve fotokopi ile çoğalttıkları sadece
dış görünüşleri ile bile algıyı bozmaya, kalıpları yıkmaya
yönelik olan bu kültürü paylaşmayı amaçlıyor.

17.00
Caner Aslan: “15 Dakika”
Caner Aslan son bir kaç aydır kafasını kurcalayan farklı
düşünce, olay ve bilgi kırıntılarını birbirine bağlayarak
hızlı bir şekilde anlatmaya çalışacak.

25 Nisan 2009 Cumartesi
15.00
Pelin Tan, “Artı Değer” kapsamında
Tangör Tan: “Yemegin Disiplinler Arasi İliskileri”
Mutfak dünyası ile ilgili görüş ve deneyimleri hakkında,
diğer bilgi üretimleri arasındaki ilişkilere de değinerek
bir konuşma yapacak.

“-1” Güncel Sanat için Geçici Ofis kapsamında

16.00
Elmas Deniz: Başka olasıklar; tarifler, notlar...
Sanatçı, konuşmasında bireysel bir perspektiften, kendi
biraraya getirdiği örnekler ile genel sanat problematiği;
olası sanatçı –sanat sergileme ve durum yaratma- modelleri
üzerine konuşacak. Sanatçı kimdir? Başka olasılıklar için
nasıl bir ortam gereklidir? Yaratıcılık kimde aranmalıdır?
Tabular nelerdir? Araştırmacı militan kimdir? Sanatçının
önlenemez pasifliği. Ezberlenmiş olandan çıkabilmek.
Homojen sanat ortanmından kurtulma yolları. Zihinsel mekan
ihtiyacı. konuşmanın ana hattını oluşturuyor.
Katılımcılarla birlikte bu soruları geliştirme amacı
taşıyor.

17.00
Deniz Gül ve Burak Arıkan: Gayri Maddi Emek Üzerine Notlar
Deniz Gül bloğunda yayınladığı mesleki iç döküşleri takiben
güncel sanat üretimini sorgulayan bir dizi editöryel
etkinliği Suriye Pasajı'ndan başlatıyor. Gayri maddi emeğin
dönüşümü üzerine Burak Arıkan'ı davet eden Gül, Arıkan'ın
User Labor projesine yoğunlaşarak sorularına cevap
arayacak. Program, değişen dünyada sanatın yerinin bir
değişmez olarak belirlenmesine karşı çıkan, özellikle de
dijitalizasyon ile yeni gerçekliğin peşinden koşan artı
değer üreticilerini yıkıcı bir arayışla soru sormaya davet
ediyor.

kiymetlimiz sanja ivekovic!

From 18 April to 2 August 2009, BAK, basis voor actuele kunst, Utrecht and the Van Abbemuseum, Eindhoven present Urgent Matters, a two-part solo exhibition by Sanja Iveković. The opening takes place on Saturday 18 April 2009 at 14.00 hrs at the Van Abbemuseum and at 19.00 hrs at BAK.

At BAK, the performance Übung Macht den Meister (Practice Makes a Master), originally realized by Iveković in 1982 in Berlin, will be re-enacted by dancer Sonja Pregrad, at 20.00 hrs. Sanja Iveković (born 1949, lives and works in Zagreb, Croatia) is one of the key artists of her generation working today. Since the 1970s, Iveković works in a range of media such as photography, performance, video, installations, and actions. Her work can be characterized as a critical artistic practice, invested in the politics of image and body and an analysis of identity constructions in the media, employing strategies of political engagement, solidarity, and activism. In the (then) Yugoslav (and thus Croatian) art scene, Iveković was the first artist to adopt a feminist perspective in her artistic work and activist practice. Since the political change of 1989, she mainly deals with the collapse of socialist regimes and the consequences of the triumph of capitalism on living conditions, particularly of women.

This exhibition presents a selection of key works from Iveković’s oeuvre from the 1970s to today. The exhibition at the Van Abbemuseum casts a retrospective view, focusing on historical work from mainly before 1989 consisting primarily of photographic series, collages, and filmed performances, whereas at BAK a selection of more recent work is shown, including a number of productions realized for this occasion. The exhibition is also planned to extend into the public realm with the artist’s proposal to rename a city street in Utrecht after the Unknown Heroine.

On Thursday 28 May 2009 from 11–18 hrs, BAK and the Van Abbemuseum organize When is Feminism in Art? The Case of Sanja Iveković. This one-day symposium, taking place in the Auditorium of the Van Abbemuseum, aims to contribute to the knowledge and understanding of the history of art in the Central and Eastern European region through a concrete case of the evolution of a feminist position in a particular cultural and political topography. Speakers include: Katy Deepwell, founder and editor of n.paradoxa: international feminist art journal, London; Tom Holert, art historian and cultural critic, Academy of Fine Arts, Vienna/Berlin; Nataša Ilić, curator and member of the curatorial collective What, How and for Whom/WHW, Zagreb; Bojana Pejić, art historian and curator, Berlin; and Georg Schöllhammer, writer and editor-in-chief, Springerin, Vienna.

The project is curated by Maria Hlavajova.

Reservations are required for both the opening and symposium. For more information on the exhibition and for reservations, please visit http://www.bak-utrecht.nl/ or http://www.vanabbemuseum.nl/